کو تاهیهای من

هر که  در  دنیای  خود  بینا  شود

آسمان  باورش  ،  مینا  شود

زندگی تحصیل  خو بیهای  تو ست

آنچه  از  خوبی  کنی  مانا  شود

***

کاش  می شد  که  به  ما  هم  گذری  می  کردی

به  تماشا  که  نشستی  ،  خبری  می کردی

دولت  عشق  مگر  دولت  عیاران  نیست

بر  یتیمی  ،  اسیرت  ،  پدری  می کردی

کو تاهیهای من

من  فقط   عاشق  یک  مکث   شدم

و  از  آن  روز   چه   بر  عکس   شدم

صفحه  ی   ساده  ی   عاشق  بودم

کم کم  اینگونه   پر  از   عکس   شدم 

***

دید  مت   ،   دیدی  و   این   هم   شده   کار  من  و  تو

و  چه   خو  نین   شده   بیچاره   شکار   من  و  تو 

***

من  از  این   نیش   تو  هر  گز   نشود  فریادم

که   تو  بی   ریشه  تر  از   نیش   نداری   اصلی.

***

مگسی   خواست  که  بر  بال  عقابی  بپرد

بی  خبر  بود    ز  مسکینی   ،    بال  مگسی

***

هر  کسی   غیر  تو  دندان   بگیرد  ،  نانی

به  گمانم   تو    فقط    وارث    یک    دندانی

همه  گویند  سخن  با  لب  و  دندان  و  دهان

تو  مگر   هر   چه   گویند   از   او  ،  بد  ،  آنی!

***

فکر   کردم  که   تو   را   می  شود   ارزان   خرید

قیمتی   نیستی   از  بس   که   کم    از ،   ارزانی

***

شاید   این   درد   حقارت   ز   تو   مادر   زادیست

که   چنین  ،   کو د کیت   را   به   بزرگان  ،   ببری

کوتاهیهای من

نیم  رخ  پنهان  و  نیمی  رو  به  ما 

نیمه  جانم  میکنی  امشب  چرا  ؟

***

زیاده  گفتم    و  کاین  هم   ،  فزود  بر  گنهم

سکوت  می  کنم و بر عنان  خویش  پادشهم

بنده ی نور

رفتم  اما  نرسیدم  به  بیابان  شعور

دیدم  انباشه  آدم  همه  خوابند  به  گور

رفتم  اما  به  سکوتی  که  نیامد  خبری

و  از  آن  دور  صدایی که  می  آمد  از  دور

بیکران  بود  و دشتی  که  سرابش   پر  بود

و  نمی  خواند  مرا  پیش  خودش  کس  به  حضور

تا  قدم  می زدم  از  پای  خودم  دور  شدم

و  همه  کم  شده  بودند  به  هنگام  عبور

به  سر  آمد  شفق  و من  نرسیدم  به  غروب

و  نبودم  کسی  آنجا  که  دهد  فرّه و  نور

آسمانی  که  همه  رو  به  تو  پیدا  می  شد

و  منِ  هیچِ   رها  گشته  به  صحرای  غرور

پوچ  گشتم  و  خیالی  که  ندانست  کجاست

و  حواسی  که  نفهمید  ، در  آن  وادی  طور

آه   از  رنج  شب  آلودگی  و  حیرت  و  ترس

و  صدایی  که  نبودش  به  من  مرده  به  صور

پای  تنهایی  و  حشت  زده  ام  خوابیدم

و  در   اندیشه  ی  اندوه  و  خطر های  شرور

ناگهانم  به  خود  آمد ، که  کیم  یا  که  چرا ؟

و  رمیدم  به  صدایی  که  می  آمد  از  گور

که  بسی   زنده   به  گورند  ،  وگر زنده  بسی

و  بخوانید    بر   او   فاتحه  ی   اهل   قبور

چه شب  سخت  و  عذابی  که   مرا  آدم  کرد

و  چه  صبحی  که  دگر  باره  شدم  بنده  ی   نور

هیا هو با خود

                  هیاهو با خود

با  خودم   گاهی  هیاهو  می کنم

مخفیانه   خویش را  رو  می  کنم

با  خودم   حرفای   تازه   می  زنم

دست بر حذف  و  اضافه  می زنم

چیستم  را  واژه  سازی می  کنم

با  خودم  شطرنج  بازی  می  کنم

تکه  تکه  می  کنم  اجزای  خود

بعد  می  چینم  کنار  و  جای  خود

تا  ببینم   چند  با  خود  همدمم

تا   چه   اندازه   شبیه    آدمم

در  ترازویی  به  وزنش  می  کشم

هر  کژی  باشد  به  نظمش می  کشم 

می  شمارم  حرف های  راست  را

هم  دروغ  و  هم  بد  و  ناراست  را

با  خودم  در  خویش  خلوت  می  کنم

انتقاد  از  خویش  راحت  می  کنم

می  شوم  خود  با  خودم  در  آینه

قاضی  خود  می  شوم   هر  آینه

از  عمل   تا  حرف  یک  خط  می  کشم

زیر  کوه  حرف   یک  شط   می کشم

می  نشینم   پای  سریالی   بلند

کاندر  او  من می  شوم  محتاج  پند

حلقه  حلقه  باز   خوانی   می  کنم

با   گذشته   زندگانی   می   کنم

هر   خطا  را  نقطه  چینی  می  کنم

لحظه  ها   را  باز  بینی  می  کنم

می نو  یسم  از  خودم  پرونده  ای

آنچنان  خواهد   خدا  بر  بنده  ای

گاه  مجری  گاه  قاضی  می  شوم

هر  چه  حکمش بود راضی می  شوم

آدمی   را  آزمایش  می   دهم

درصدی  را بهر  پایش می  دهم

تازه  می  فهمم  کجای  آدمم

با  کسان  یا  ناکسانی   همدمم

راستش  از  خود  خجالت  می  کشم

بر  خودم  خط  بطالت  می  کشم

باز  می  پرسم  چرا  اینگونه  شد

یا  چرا  آن  روز  بر  آنگونه  شد

اینهمه  حرف  اضافی  از  چه بود

جمله  های  نفی  و نافی  از که بود

دزدکی  اندر  لباس   رندکی

آتشی  بر جان   مردم   فندکی

جابری   پنهان  به  لفظ   و  ذاکری

دایه  ای   اندر   لباس    مادری

پشت   سر   وارونه  ی   ویرانه  ای

پیش   رو  آبادی   دیوانه ای

نا  نجیب  چکمه  پوش   قاهری

دست بر دستمال وجبن ظاهری

این  منم   در  فعل   اندر  تجزیه

صد  برابر   بیش   از  اینها  زاویه

پوستین  میش  بر  اندام   خویش

یک جهان  در  خویش ، اما  ریش ریش

کاش می شد  خویش  افساری  کشم

بر  لگام   خویش   ایزاری  کشم

این   دهان  از  بوی  بد  بندم  همی

خویش  بر  سندان   در   بندم  دمی

تا  بسوزم   تا  بسورد  این   دمل

تا  برابر   گردد  از  حرف   و  عمل

گر  ندارم  عشق  و  عرفانی  نبود

زین  دروغ   و  اون  هیاهو  ها   چه  بود

مرد  آن  باید  که  کوشد   بر  عمل

هر که   از  هر  قوم  آیین  و  نحل

واگذارد  این  من  و  دنیای  من

بگذرد  از  خویش   و  از  غوغای  تن

گردن   افرازد  به  پیش   ناکسان

سینه  بگشاید ، بر خار   و  خسان

عمر   کوتاه  است   و   دنیا  در  فریب

آدمی   در  رنج  و  اعجاب   و  غریب

زین   جهنم  هر  که   جوید   راه   را

سروری   باید   کند   همراه   را

ای  چراغ  افروز   جان   ،  جانم   ستان

این  دروغ   و  شرک  و  ایمانم  ستان

زین  فنا   و  نیستی  سیراب  کن

مر  مرا   در   کوزه  ام   پر  آب  کن

از   شراب    اولین    آبی     بریز

آب  عشق  و  درد  و  بی  تابی   بریز

چشم  دل   وا   کن  که  بیند   تا   تو را

آنچه   مولا    دیده   در   غار   حرا

زین   شباهت   ها   و  ابلق   ها   بهل

فارغم   کن   زین   هیاهو   و   دهل

پرده   بگشای  از  حقیقت  پی   ز  پی

اشترم   را  زین   بیابان   کن  تو  هی

بر  رها نم   زین  جلای  صنع   و  ساز

قامتم   بشکن  به  اسرار  نماز

باز   گردانم   از   این   شهر  و دیار

خوش  به  حال   جنگل  و  ایام   غار