شعر ی نو

حالم 

هوای  شعر  نوی  کرده  بی  خبر

پاییز 

واژه  ها  شده  با   شعر  هم  سفر

مثل  هوای تو  یخ  کرده  حال  من

مثل  تمام  ممکن  هر  چه  محال  من

با تو بیست

داشتم  پروانه   ها   را    می   شمردُم   ،   با   تو   بیست

بهترین   دُردانه   ها  را   می   شمردم   ،   با   تو   بیست

می   گذشتم   ،  کوچه   کوچه   ،   مهربانی   رفته    بود 

سَر   دَر   ویرانه   ها   را   می   شمردم  ،  با   تو  بیست

دانه    دانه    زندگی   ،  ما    را    رسانده    تا    قفس

بهترین   دانه   ها    را   می  شمردم  ،  با   تو   بیست

هر   چه  اما   من  سرودم   ،  عشق   را  ،  افسانه  شد

داشتم   افسانه   ها   را   می  شمردم  ،  با   تو   بیست

یاد   آن   ایام    افتادم   ،   به   شهر    مستیم

یک   به   یک   میخانه   ها   را  می  شمردم  ،  با  تو  بیست

و  قت   پیری   می  زدم   لاف   جوانی   با   خودم

کوزه   و    پیمانه   ها   را   می  شمردم  ،  با   تو  بیست

دست   های   مهربانی  ،   لحظه   های   اشک   و   آه

تکیه  گاه   و   شانه   ها   را   می  شمردم  ،   با   تو  بیست

سخت  بود  ،   اما   ،   میان   اینهمه   عاقل   فقط

داشتم   دیوانه   ها   را   می   شمردم   ،  با   تو  بیست

هوای آلوده

شهر ، آلوده  و  میلاد  پریشان  دارد

قفس  شهر، چه  آزادی  پنهان  دارد

پشت  هر  پنجره  احساس  سیاهی  پیداست

کوچه  ی  غمزده  فریاد  فراوان  دارد

حال  این  شهر  ز  پرواز  کبوتر  پیداست

بق بقوی  دگری ،  کز نفس  و  جان  دارد

اهل  تحقیق  و  تفحص  به  سوال  دگران

پاسخی  بی  اثر  و  بهت  هراسان  دارد

کودک  و  پیر، نفسگیر همین تدبیراست

زین  معمای  غلط  ،  سینه  ی  نالان  دارد

حال  گنجشک  مهاجر  به  سرو  سامان  نیست

به  هوای  ده شان  ،  دیده  ی  گریان  دارد

دیدم  امروز که  در  پارک  ژوراسیک  ، پاندا

به  تنش  پیرهنی  ،  تیره  و  ارزان   دارد

مهر، رفته  است  ز شهرمن  و  پائیز  قشنگ

نفسی  تنگ   ،  به  هنگامه  ی  آبان  دارد

می  وزد  باد   در  آینده  به  هر  تقدیری

نگه  شهر  ،  به  آینده  اش ، ا یمان  دارد

می میرم

باور دارم  ،  به  خاطرت  ،  میمیرم

بی  بوی  و  نماز   و  چادرت  ، میمیرم

روزی  که  مسیح  آرزویم  تو  شوی

با  معجزه  ها  و  باورت  ،  میمیرم

آندم  که  به جرعه  ای  شوم  مهمانت

با  بوسه  به  جام  و  ساغرت  ،  میمیرم

وقتی  غزل  تو  مطلعش  من  باشم

با  دست  خیال  شاعرت  ، میمیرم

آغوش  تو  و  خیال  مردن  با  من 

گفتم  که  به  جان  مادرت ، میمیرم!

یاد تو

                یاد تو

گفتی  که  بیاد  من  نه ای  ،  یاد  توام

آری  نه  فقط یاد  ،  که  بر  باد  توام

هر  روز  دهان  گشوده  بر  نام ،  گُلت

یاسم  شده  ای  و  من  به  فریاد  تو ام

بر  خیل  اسیران  غمت  کیست  که  نیست

تنها  منم  آن  اسیر  ،  کازاد  تو ام

خشکیده  زمین  عشق  ، از  دوری  تو

چون  سرو  قدان  منم  که  آباد  توام

ما   آمده  ایم    تا   دلی   شاد  کنیم

با  شادی   توست  کاینچنین  شاد  توام