تا کی؟

شبیه موج می آیی و  ، پا  پس می کشی تا ، کی؟

نمک بر زخم می ریزی  ، غمم را می چِشی ، تا کی؟

چه عیدی تو ؟ میان اینهمه ، بر گوسفند من

هوای شوق داری و مرا هم می کُشی ، تا کی؟

شبیه غنچه ، لب وا می کنم ، هر صبح دیدارت

دهان بگشای ، مرغ آرزو ها ، خامُشی ، تا کی؟

در این عصری که عمر ازنیمه های آسمان رفته

غروبی پیش رو داریم ، آخر سر کشی  ، تا کی؟

ز آغازی که می دانیم ، قرار ماست برگردیم 

به کوهم ، باد احساست ، غرور و رانشی ، تا کی؟

نهال هم بیاراییم ، جهان جای درنگی نیست

که جز این بر درخت  خویش ، دود و آتشی ، تا کی؟

کودتا

کودتا کردی و مرداد به پایان آمد 

باز نیش سخن سرد زمستان آمد

کاشکی گرمی دستان مصدق هم بود

 آن زمانی که نگاهت چو رضاخان آمد 

حواس گریه ام

حواس گریه ام امشب ،

فراموشی نمی گیرد.

خیال  با  تو  بودن ، آه ،

خاموشی نمی گیرد 

دل از اندیشه ات

تا صبح فردا پیرمی گردد

خیالم  در نبودت 

در قفس  زنجیر می گردد

من و دیوار می مانیم  و 

تخت  بی تو خوابیده

و چشمانی  که یخ کرده ،

ولی بی تو نخوابیده

تو اما مثل  شب بو 

در اتاق دیگران ، خوابی

و یا  در آسمانی  بی تفاوت  ، 

همچو  مهتابی

چه دنیای  است ،

دنیای جدایی ها و تنهایی

تو ای رفته  زمن  ،

می دانمت دیگرنمی آیی

رد پا

هستی ، هستم

اگر نه هستی

برباد

ای بر پدر  تمام هستی  صلوات

پرستوها

وقتی که آخرین گلوله نفس گیر می شود

صیاد جنگ  ،  پیر و  زمین گیر می شود

شیرِ اسیرِ مانده در قفس روز های سرد

از بند کینه  رسته ، به  نخجیر می شود