تفاوت ها

شاخص  و  حرمت   انسان  فقط   آزادیست

گوهر   عقل   نماینده  ی   هر   آبادیست

از   نگاه   من   و   تو  رنگ   جهان  یکسان   نیست

اختلاف   نگرش   در   علما   هم   عادیست

بپذیریم که اندیشه   ی ذهنی ، ذهنیست

شیر واحد شده ، اندیشه ی استبدادیست

با   تفاوت   بپذیریم  که   هستیم   همه

در سکوت دگران   هم  به خدا فریادیست

حق  ما   نیست  که   از   گریه   به   جایی   برسیم

به   جهان  راز   سلامت  ،  کُنشی   از   شادیست

پله  پله   قدم   آهسته   گذاریم  به   مهر

رنج   ما   از   دگران   در   نگه   الحادیست

ما   خدای   دگران   را   به   قضاوت   نبریم

جهت  پرچم   هر   کس   به   مسیر   بادیست

دنیا

به غارت  می  برد  از  ما 

زبان  و  جان  و  عقل   و  دل

به  اندک   اندکی  هر  دم

از  این  منزل  به  آن  منزل

چنان  دریای  آرامی

برد  ما   را   به  اقیانوس

به  طوفانی  چنان  کوبد

که  از  جا  بر  کند  ساحل

چنین   رسمیست  دنیا   را

فریبد  با   بهار  و  گل

چو  تابستان  به  سر  آید

خزانت  می   کند  باطل

به  تشویش   و  به  تر غیبی

به  تصویر  و  به  تحسینی

همی  چون  می  شوی در  وی

حوالت  می  کند  آجل

جهان  در  اصل این  سانست

که  می  دزدد   تو  را  از  تو

چو  زیبایان  و  مه   رویان

شوی  مفتون  وی  عاجل

سبکبالی  و  دل  پاکی

رهایی  و  رها  سازی

به  صیقل   می  کند  جان  را

چنان  آیینه  ای   قابل

دروغ  و  من   دو  شیطانی

که  گر  در  ما   کند   منزل

تند  بر  تار   و  پود جان

چنان  گویی   چو  کاه   و   گل

برون  از  خویش  نتوانی

چراغ  جان  بر افروزی

چراغ  خویش  روشن کن

کز   او   گرد  تو   را   حاصل

علی (ع)

                           علی (ع)

قالَ  : " مَن   اِستَبَدَ  به   رأیه  ،  هَلَک "  علی

تنها  ترین ،  ز هر چه  به  چرخ  و  فلک ، علی

مُرغش  رسیده  بود  به  قاف   و  نمانده  بود

ابهام  در  صراط  و  یقینش  ، به  شک  ،  علی

محراب  ،  شاهد  است  ز  شمشیر  کینه  ها

خونش  چکید  از  سر  و  تحت  الحَنک  ،  علی

از  کعبه  تا  به  کوفه   نمازش  ادامه  داشت

فُزتُ  و   رب   کعبه   ،  شنید   از  مَلک  ،  علی

برگشت    بر     قبیله  ی    خود    ملت  ،  عرب

از  مکه  تا   مدینه  ،  یکی   مانده ، تک  ،  علی

این رسمش نبود

بین  من  با  تو  تفاوت   بسیار

اما   چنین   رسمش   نبود

هر  دو  فارق  گشته از یار و  دیار 

اما  چنین   رسمش   نبود

نوع   و   جنس   و  فصل   و   دیگر  از   من   و   تو   هر   کدام

افتراق   و   اشتراکی   بی شمار

اما   چنین   رسمش   نبود

خاک   یادت   هست   از   آغاز رُستن   تا   کنون

عشوه   ها   و   شکوه   های   روزگار 

اما   چنین   رسمش   نبود

ای   تو   در   بالا   نشسته   بر   قضای   روزگار

مانده   زخم   کهنه   در   من   آشکار

اما   چنین   رسمش   نبود

هر   دو    اما   روز   آغازین   آدم   زاده ایم

تو   تفنگی   اینک   و   من   هم    شکار

اما   چنین  رسمش   نبود

پای  آزادی   دو   تایی   زخم   خوردیم   و   زبان

تو  نگهبان   گشته   ای   من   در  حصار

اما   چنین   رسمش   نبود

سوت   داور   بود   و   ما   با   هم   رسیدیم  پشت   خط

ناگهان  گفتند   هستم  بر   کنار

اما  چنین   رسمش   نبود

ساحل  آرامشی   داری  ،   ز  حالم   بی   خبر

این   من   اما  ،  بیقرارم   ،  بیقرار

اما   چنین   رسمش   نبود

کاش  آدم   زاده   ها  مثل  برادر  می   شدند

نیست   می   شد  واژه   ی  ایل   و   تبار

اما  چنین   رسمش   نبود

ای   که   فرمان   می   دهی  فرمانبرانت   را   بگو

خون  چکان  گردیده   این   شهر   و   دیار   

اما  چنین   رسمش   نبود

کاینات   و   آفتاب   و   خاک  و   باد   و   زندگی

آینه   با   سنگ   شد   ناسازگار

اما   چنین   رسمش   نبود

تخت   نرد   زندگی   شاه   و   گدا   دارد   بسی

ما  گدایان   باختیم   در   این   قمار

اما   چنین   رسمش   نبود

کس  نمی   داند   حقایق   را   مگر   آگاه   مرد

حکم  فرمودی  و  رفتم  پای   دار

اما   چنین   رسمش   نبود

جوهر   هستی   چنان  تدبیر   بر   ما   می   نمود

هر  چه  آمد  ،  حاصلش   شد  اختیار

اما   چنین   رسمش   نبود

انتظار   دلخوشی  ها   بود  ،  اما   این   نبود

کاش  جور   دیگری   بود   انتظار

اما  چنین   رسمش   نبود

گفته  آمد   بعد   سختی  ها  شود  آسان   جهان

سهم   ما   اما   نبودش   سایه   سار

اما  چنین   رسمش  نود

زندگی  در  فهم  آدم  هاست   ،   در   نوع  نگاه

بگذرد   این   چند   روز   تنگ   و   تار

اما  چنین   رسمش   نبود

ققنوس شرقی

این  شهر  چرا  خالیست  ،  این  کوچه  پر   از   سنگ   است ؟

هر  خانه   که   می   بینی  ،  خالی  شده   از   جنگ   است

مو   سیقی   لالایی خوابیده   پس  از   قرنی

این   قرن   جدید   انگار  ،  با   جنگ   هماهنگ  است

بودای   قشنگ   شهر  ،  ترکیده   ز   بیخ   و   بن 

ناقوس  کلیسا  ها  ،  چندیست   بد   آهنگ   است 

تو  حید   زلال   اما  ،  گردیده   اسیر   شرک

بی   رنگ   ترین   معبد   ،  آلوده   به  صد   رنگ   است

شاید   که   صلیبی   نیست  ،   یا   مرد   صلاح   الدین

شطرنج   سیاست   را  ،  صد   حیله  و   نیرنگ   است

دریای   خروشان   و   غوغای   مهاجر   هاست

خوابیدن   کودک   ها   در   ساحل   نیرنگ   است

از   دور   تماشائیست  ،  آن   شهر   که   رویائیست

پس   کوچه   ی   غربی   ها  ،  تاریک   و    بسی   تنگ   است

این   ما   به   کجا   اکنون  ،  این   جنگ   چرا   حالا؟

این   شهر   چرا   خونین  ،  آلوده   به   هر   انگ   است

شهری   که   در   او   خشتش  ،  فیروزه   به   تن   دارد

خورشید   سفیر   ماست   ،  سیمرغ   شباهنگ   است

از  خویش   برون   آییم  ،  زین   پیله  ی   خود   سوزی

ققنوس   بشر   شرقیست  ،  این   مرغ   خوش   آهنگ   است