گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .درباره من
مجمو عه اشعار به انضمام ، شعر و نو شته هایی به گو یش طالقانی
من نه اهل تعارفم و نه عارفم.
ساده ام ، ساده و متعارفم .
اندکی ذوق و خُردکی ، احساس.
تابع ، علم و عقل و معارفم .
ادامه...
آدم
آدم
شبیه خاطراتم
توی دفتر های دیروز تو
افتادم.
شبیه آب دزدک
لابلای مو یه هایت
در تب و تابم
تو
در نقاشیم
شعری
و آن را
می سرایم
گاه بی تابم
ومی آیم
به خوابت
هر شبی
و قتی که در خوابم.
و می بینی مرا
در خواب
و من
هم خواب می بینم.
که آزادم.
و با هم
می شویم از رود
و آنجا
سبزه زاری هست
تو
میگویی ، بهشتش
من
هنوزم
فکر آن خوابم.
که رعدی می زند
چشمان آهویت
و من
جستی و می خیزم
به دامنگاه
آن کویم.
نمی دانم
چه می گویم
تو خوابی یا که من خوابم
و لیکن
هر چه هست
از خواب و بیداری
ولی
زیباست
در یادم.
و یادم هست
مثل گل
تو در بادی وزان
در رقص
می رفتی.
و من
دنبا ل آهو یت
رمیده جان و
در سودای ماندن در بهشت تو
سلیمانم.
سبا یت
گفت ، بلقیسی
و من هم
شاه شاهانم.
در آن معبد سرا
پای درخت نور
و شهد جاری انگور
حیرانم.
چه تصویری
چه امواجی
چه دریایی
به رویایم .
منم اینجا
منم
آن آدم تنها
و تو
بلقیس و حوایم.
و می بینم
تو از من دور
پای
سیب حسرت
جان حوایت برون می رفت.
و من
آدم تر از آدم
همانجایم.
پر یشان خواب می بینم.
نه !
نه این تنها سراب و قت بیداریست.
و من با تو
رها اندر بیابانی
که نامش را نمی دانم.
من و تو
گیوه ی تقدیر می پو شیم
و هر دو
می دو یم از سوی گمراهی
عجب
برهوت و صحرایی
چه دلگیر و چه دنیایی.
نه
نه اینجا...
تو در من می شوی پیدا
و من هم در تو
پیدایم.
و هر دو
می دویم اندر پی دیروز
نه من خوابم
نه تو خوابی
من و تو
هر دو اکنون آدمیزادیم .
در این دیرینه گاه
آب و آتش
ما به خود بر گشته ایم
در خاک.
و آن اندک
از آن وادی
نفخت فیه من روحی
برای لمس معنا بود .
برای
روز بر گشتن.
چه بی تابم
برای بوی تو
حالا که در خاکم
چه دلتنگم
برای رفتن و دیدار
و یا شاید
که در خوابم.
و حوا را خدا
جای بهشت من
فرود آورد
خدا
ما را برای هم
تو را
حوا
مرا آدم.
عمر گل
عمر گل
رو به ابراهیم من آتش بپا کن شوخ چشم
شاید اعجازم ببینی و گلستانم شوی
گل فروشی می کنی یکجا خریدارم بیا
خواهم اکنون گلشنم باشی و بستانم شوی
بلبل من میل آواز تو دارد گل فروش
چند روزی هم بیا یار دبستانم شوی
عمر کوتاه است و فصل گل ، از او کوتاه تر
چها فصل زندگی ، گاهی زمستانم شوی
زندگی امروز و دستی خواهم و شوقی قوی
کاش امروز من و خرما و دستانم شوی
زنگ حضور
زنگ حضور
دست خورشید
هر صبح.
می زند زنگ دبستان حضور.
و نبودی
که برایت بنویسم
هستم.
و نبودی
که برایت بنویسم
هستی.
و نبودی
بنویسی که برایم
هستم.
و نبودی
بنویسی که برایم هستی.
پای
این قافیه ی بود و نبودت مُردَم.
پای
این قافیه ی بود و نبودم مُردی.
و به تکرار
ورق می خورد
این غیبت ما.
و به انبوه نبودن هامان
چه قَدَر
خنده معطل می ماند.
چه قَدَر
گریه پشیمان می شد.
و به تنهایی
هر روز که از ما می رفت.
دست ما هم
علف یخ می خورد.
و تبسم
به خیال ابدی می پژمرد.
سر هر
کوچه ی سرگردانی.
و چه گل ها می مُرد.
پیش دستان طلبکرده ی بی پاسخ هم.
وبه هر روز
من و آینه
تمرین لباسی بودیم.
و چه بیهوده
مشامی
که پر از عطر تقاضای تو بود.
و تو و خاطره
هر روز
به کادوی دلم می رفتید.
خفگی
معنی هر روز کراوات تو بود.
و تماشای
در خانه ی دیروز نبودن هامان
نیش تر می زند
آن سان که به چشمی تیغی.
و کتابی
که پر از غیبت یک دانشگاه
و ستونی
پر غین
پُر استادی بی تحصیل است.
چه قَدَر
تیک زدیم.
غایب بودن را.
وچه بیچاره
هوایی که در آغاز وزید.
و چه اندوه
نگاهی که سر انجام ندید.
و چه شرمی
که پس از پاسخ هر روز رمید.
و چه پایی
که به زخم ره بیهوده دوید.
و چه گردی
که در ایام نبودن پاشید .
و چه شوقی
که در افسوس تماشا لرزید.
و گمانم
که به پایان نرسد
غیبت ما.
و چه وحشتناک است
که تو از مدرسه اخراج شوی .
و من از مدرسه اخراج شوم.
پیش از آنی
که سر
نیمکتی بنشینیم .
تو یادت نیست
تو یادت نیست
تو یادت نیست
من از روزگار گرد سوز عاشقی
پروانه ات بودم
تو یادت نیست
من با شیوه ی آن روز ها دیوانه ات بودم
تو یادت نیست
من گیسو به گیسو شانه ات بودم
تو یادت نیست
من خاکی ترین د ردانه ات بودم
عجب ایام خوبی بود
چراغ سادگی روشن
چراغ تیرگی خاموش
امان
از برق خود خواهی
امان
از برق خاموشی
کو تاهیهای من
آمدی اما پسا تحریم گاه عشق نیست
پای تحریمت هنوزم ، شهریاری می کنم
***
خوش به حال آنکه بالا رفت و رفت
تا خدای خویش تنها رفت و رفت
خوش به حال آنکه بر حق شد حمید
ماه جانش تا ثریا رفت و رفت
***
من از آن روز که خورشید گرفت از رخ ماه
نگرانت شده ام ماه حسودی نکند .
***
نه عارفم نه سالکم ، نه اهل ذمه و یهود
به دین هر کسی شوم ، دروغگو نمی شوم
***
هر کسی ماه شود وقت غروب خورشید
باید از خون خودش بدرقه ی راه کند
ور نه هنگامه ی شب ، پاسخ خورشیدش نیست
که ز خود نور بیفشاند و چون ماه کند
***
هر روز قدم می زنم از کو چه ی خورشید
تا ماه تو از کو چه ی مهتاب بر آید
***
از گل بپرس از من ، وقتی نمی شناسی
تا کوچه های گلبرگ آوازه ام بلند است
***
من با تو دو تارم که نو تش را تو نو شتی
حالا تو بزن ساز که در رقص رقیبم