و طن

وطن  ،  پاسگاه  امیران  تویی

وطن  ،  خوابگاه  دلیران  تویی

مباد  آسمانت  در  اندوه  و  غم

که  از  عهد  دیرینی  و  جام  جم

ز  خاکت  بسی   لاله های  شهید

که  مانندشان  را  بهاران  ندید

به  پروازشان  رو  به  بالا  شدند

برای  وطن  ماه  زیبا  شدند

در  این  تنگ تر  روزگاران  جنگ

وطن  دور  بادت  ،  خراش تفنگ

ز  هر  روز  از  مشرقت  ،  نور باد

بد اندیش  را  ،  چشم  ها کور  باد

بهشت  شمالت  فزاینده تر

خزر  را  خور  و  ماه  تابنده  تر

سخن  تر  کنی  از  خلیج  زبان

به  لفظ  دری  ،  پارسی  روان

تو  را  غَربَت  آغاز  هر  ماهتاب

روان  باد  بر  رودهای  تو ، آب

به  دستت  درختانی  از  میوه  ها

به  پایت  هنر واره  ،  از  گیوه ها

تو  را  پیرهن  باد  رنگین  کمان

کمربندی  از  نقش  زرین  نشان

سر  آغاز  هر  کار  ،  نوروز  باد

سپاهت  به  هر  رزم  پیروز  باد

به  هر  قله  نامت  ،  دماوند  باد

چو  کارون  و  جیحون ، صد چند باد

نگین  زبانت  ،  چو انگشتری

شود  ،  در  جهان  خرد  ،  مشتری

ز  آیین  نیکان  ،  نامت  بلند

به  ریشه  قوی  تر ، ز  کوه سهند

وطن  ،  زنده  با  نام   ایران   باد

نگهبان  این  ملک  ،  یزدان  باد

شناسنامه

                   شناسنامه

شعر  هایم   تا   بخواهی  ساده  اند .

واژه ، واژه  ، در  دلم   افتاده   اند .

شعر  های   من  فروشی   نیستند.

سر  فراز   و   والی   و  آزاده   اند .

حرفهایم ، بکر ، بکر  و  اصل ، اصل

مثل  اسبی   در  مسیر   جاده  اند.

گه  ز  هشیاری   و   گاهی   مستِ  مست .

اینچنین  مدهوش  جام   و   باده   اند  .

مثل  کادویی  ،  شبیه   حلقه   ای.

دست  در   دست  گل  و  سجاده  اند. 

از   خودم  تعریف  کردم  ،  وای  من!

شیر   های   نر   اسیر   ماده   اند .

شعر  را  چون بند   تنبانش  مخوان

آن  کت   و    شلوار   ها   لباده   اند .

هرکه  هستی ،گر خودت باشی ، درود

ورنه   اینها   بر   دو.   پا   قلاده  اند .

می  برم  با  خود  به  پایان  ،   این   مقال.

مهر  ورزان ،  بر  بتی      ،   دل   داده   اند .

بیا

                          قهر

آمدن ، واژه  ی  زیبا و  قشنگیست ، بیا

جنگل عشق  ، خریدار  پلنگیست  ،  بیا

دل  ما  منتظر  سادگی آن  دهه  هاست

دیگر  این  شهر  هواخواه  دو  رنگیست  ،  بیا

یاد  آن  عصر  دل  انگیز  تعامل  خوش باد

پیش  بینی  سیاسی  همه  جنگیست  ،  بیا

کوچه  ی  کودکی  و  تیر  و  کمان  ،  سیمانیست

برج های  گنه  آذین  تفنگیست  ،  بیا

آشتی  ،  آش  ندارد  ،  ده  دلتنگی  ما

رشته  ی  دلشدگان  ، رشته  فرنگیست  ،  بیا

مثل  ماهی  شده  ام  باز  ،  به  تُنگی  محبوس

دل  دریا زده  محتاج  نهنگیست  ،  بیا

ادبیات  ،  هنر  ،  عشق  ،  تساهل  شده  است

شاه  بیت  همه  در  فهم  زرنگیست  ،  بیا

تو  فقط   شعر  مرا ، مثل  خودم  می  فهمی

قهر  کردن  به  خدا  ،  کوچه  ی  تنگیست  ،  بیا

حال خوب

آه  امشب   حال  خوبی  دارم  ،  اما  یار   نیست

شب  بلند  و  شعر   ناب   و  زخمه  ی  گیتار نیست

حال  تنهایم  عجب  حالیست  ،  شهر  آشوب  گون

آنکه  باید   باشد   امشب   محرم  اسرار   نیست

میفروشی  می  کند  چشمت  ،  حبیب  ،  از  آسمان

تا  سحر  شاید  بیایی  ،  گر  چه  هیچ  اجبار   نیست

دوش  از  آشفتگی  نزد  طبیبان  یک  به  یک

هر  چه  پرسیدم  کسی  مانند  من   بیمار   نیست

خسته  اما   ،  کوچه  کوچه  هر  چه   گشتم  خانه  بود 

حیف  در  اندازه  ی   من  وسعت  یک  غار   نیست

نان  هست   و  آب  هست   و  زندگی  ،  تکرار  هست

اندکی  احساس  عاشق   بودن   افکار   نیست

گندمی  خوردیم  و  هر  شب  یاد   گندم  می   کنیم

شاید    امشب  فرصت   دیدار    گندمزار   نیست

لذتی   دارد  فراقت  ،  قابل  تو   صیف   نیست

هر  چه  باشد  ،  هست  اما  ،  حاصلش  آزار   نیست

کوچ

    گفتی که ، خانه ات ، قفسی ، رنگ آجریست.

                         یا لانه ای  که آخر ،  بن بست ، آخریست .

                                          وقتی قرار شد که دو تایی سفر کنیم.

                                                       فرقی نمی کند ، قفس و لانه ، هست ، نیست!