بنده ی نور

رفتم  اما  نرسیدم  به  بیابان  شعور

دیدم  انباشه  آدم  همه  خوابند  به  گور

رفتم  اما  به  سکوتی  که  نیامد  خبری

و  از  آن  دور  صدایی که  می  آمد  از  دور

بیکران  بود  و دشتی  که  سرابش   پر  بود

و  نمی  خواند  مرا  پیش  خودش  کس  به  حضور

تا  قدم  می زدم  از  پای  خودم  دور  شدم

و  همه  کم  شده  بودند  به  هنگام  عبور

به  سر  آمد  شفق  و من  نرسیدم  به  غروب

و  نبودم  کسی  آنجا  که  دهد  فرّه و  نور

آسمانی  که  همه  رو  به  تو  پیدا  می  شد

و  منِ  هیچِ   رها  گشته  به  صحرای  غرور

پوچ  گشتم  و  خیالی  که  ندانست  کجاست

و  حواسی  که  نفهمید  ، در  آن  وادی  طور

آه   از  رنج  شب  آلودگی  و  حیرت  و  ترس

و  صدایی  که  نبودش  به  من  مرده  به  صور

پای  تنهایی  و  حشت  زده  ام  خوابیدم

و  در   اندیشه  ی  اندوه  و  خطر های  شرور

ناگهانم  به  خود  آمد ، که  کیم  یا  که  چرا ؟

و  رمیدم  به  صدایی  که  می  آمد  از  گور

که  بسی   زنده   به  گورند  ،  وگر زنده  بسی

و  بخوانید    بر   او   فاتحه  ی   اهل   قبور

چه شب  سخت  و  عذابی  که   مرا  آدم  کرد

و  چه  صبحی  که  دگر  باره  شدم  بنده  ی   نور