ربیع

خدا کند که ز مغرب بهار طلوع کند

مه ربیع هم از آن دیار طلوع کند 

ز بیستون خبر آید که عشق برگشته 

برای هلهله خورشید بی شمار طلوع کند 

هشیار منم

بیدار منم که با تو بر خاسته ام. 

هشیار منم ، ز غیر پیراسته ام. 

☀️

ای من به فدای تو که نور نوری. 

ای خوش به منی که از تو آراسته ام

غافل

غافل ز خویش و منتظر روی ماه بود 

محتاج آسمان و اسیر نگاه بود 

جا مانده بود در شب اندوه و بی کسی

آن کس که در نگاه منتظرش ، اشتباه بود 

مدینه النبی (ص)

        مدینه النبی (ص)

این نقطه رنگ و بوی تو دارد ، همین و بس .

اینجا  نشان  ز کوی  تو دارد ، همین و بس .

این سرزمین که کعبه ی آمال  آدمی است .

قدری  ز  آبروی  تو  دارد  ،  همین  و  بس .

هر سر که در هوای تو باشد مرا خوش است .

سر خوش تر آنکه موی تو دارد ، همین و بس .

گفتند : می خریم  ،  فقط  ،  یو سف  تو  را .

آن یو سفی که روی تو دارد ، همین و بس .

حیران   کند  دو   چشم   زلیخا  ،  عزیز را .

چشمی که میل سوی تو دارد ، همین و بس .

ناخورده مست می شود ، آن تشنه آب را .

آبی که ره به جوی تو دارد ، همین و بس .

هر جا که صف کشیده ، ز ، مستان روزگار .

میخانه اش سبوی تو دارد ، همین و بس .

مو سی اگر عصا زند و    یَم    دو تا شود .

با طور گفت و گوی تو دارد ، همین و بس .

جام سخن ، به جز تو ، لبا لب نمی شود .

جامی که جستجوی تو دارد ، همین و بس .

بر  تارک  زمین  و  زمان  نقش  می زند .

قو می که خلق و خوی تو دارد ، همین و بس .

در ستایش رسول (ص)