کودتا

                        کودتا

کو  ،  دو  تا  دست  که  تا  حلقه  کنی  بر  گردن.

کو  ،  دو  تا  چشم  که  ریزی  قدحش  بر  دامن.

کودتائیست  در  آن  صورت  پنهان  شده  ات

کو  ،  دو  ابرو ی  که  تا   پاره  کنی  ،  پیراهن . 

هجوم

                    هجوم

می  نویسم ،  هر  که  می  خواند  بداند   داد   نیست

می  نویسم  ،  حرف  هایم   کمتر  از   فریاد  نیست

ایهاالمسوول   ،  شهر   طالقان   را   باد   برد

زین   هجوم   بی   نظارت  ،  باغبانی  شاد   نیست

من بیشتر

                            من بیشتر

گفتی  انگاری  که  دلتنگی  و لی  من  بیشتر

مدتی  با  خویش  در  جنگی  ولی  من  بیشتر

نیش گون  روزگار  و ،  وز  نگون  پار  و  سال

وانهادی    بر   بُن   سنگی    ولی  من  بیشتر 

زین  هیاهو   رفته ای  در  خلوت  تنهای  خود

گشته  ای   مفتون  آهنگی    ولی  من  بیشتر 

شسته  باران  سرزمینت  را  ز  انبوه  پلشت

پاکی   ، از   آثار   نیرنگی    ولی    من    بیشتر 

دیگر  آن  حال  و  هوای  روزگار  من   بمُرد

خسته  از  فریاد  و  هر  جنگی  ولی  من  بیشتر

ساده ،  گفتی    خسته  از  کوهی  روانی   مدتی

به  چه  زیبا   ،  فارق   از  رنگی  ولی  من  بیشتر

باز  هم  شکرش  همین  باقیست  ، در  پایان  راه

اندکی    با    من    هماهنگی    ولی   من  بیشتر 

زین  سیاحت   رفته  ای   تا  واژه  های  دوستی

عاشق  شعر   شبا هنگی    ولی    من   بیشتر 

مثل  من   شاید  تو  هم    واداده  ای  ، پارینه  را

انتظار   لحظه  ی    زنگی   ولی   من    بیشتر

کسی شاید

                       کسی  شاید

کسی  شاید  پرش   را   جانهاده   پیش   من  ،  باور  نمی  داری

وجود   و  گوهرش   را   جانهاده   پیش   من  ،  باور  نمی   داری

کسی   شاید   همین   امروز  ،  پشت   کوچه   ی   فردا 

تمام   باورش  را   جا  نهاده   پیش   من   ،   باور   نمی   داری؟

منم عاشقم

                        منم  عاشقم

منم  به  جان   شما  ،  عاشقم  ،  قبول  کنید

از   این   قضاوت  بیهوده تان  عدول   کنید

دلم   شبیه  غزل   بند  بند  احساس   است

تمام  قافیه  هایم  پر  از   گل  یاس   است

منم  دلم   به   کسی   بند  می شود  ،  گاهی

غلام  هم  هوسش   می   شود  ، شود  شاهی

منم  به  عطر  و  گلاب  و  لباس   معتقدم

به  دستهای   لطیف  و  سپاس    معتقدم

ز  روستای  دلم  خاطرات   خوش   دارم

برای   شعر  عدالت  بسی   عطش  دارم

میان   اینهمه  معشوق   عاشق   وطنم

دهم  برای   وطن   از   وجود  و  جان  و  تنم

برای   مردم   شهرم  دعای   نان   دارم

 و التماس   دعا  ،  طول  عمرشان   دارم

خدا  کند برسد دستشان  به  جیب ، همه

خدا  شود   برای   همیشه  ،  حبیبِ  همه

من  عاشقم  همه  ی   دستها  دعا   بشود

به  جای  بتکده   دل  ها   پر  از  خدا  بشود

کسی   بیاید  اگر  لازم  است  همین  امروز

کسی  که  راست  بگوید  ،  به  روشنایی  روز

نگفتم  عاشقم ! این  حرفها  پر  از  عشق   است

تمام  دفتر  جانم    به   عدل    سرمشق  است.

قصیده  وار   غزل  می   نویسم  از   معشوق

که   بشنوند  چه   دردی   کشیده  این  مخلوق.

به  جای  باده  و   می  ،  ترک  باده  باید  کرد

ز  بوسه   های  گنه  ،  استعاذه  باید  کرد

برای   عشق   دوباره   سرود  باید  ساخت

قطار نو  شده  بی  بوق   و  دود  باید  ساخت

برای  تازه  شدن  ،  از  دروغ   باید  رفت

چو  شمع  سوخت   ولی  پر  فروغ  باید   رفت

برای   کودکمان  قصه  های  نو  ،  شاید.

برای  حرکتمان   ،  حرف  های   نو  باید.

چراغ  عشق   بیفروز ،  گر  که  همسفری

بیا   گذر  کن  از  این  درد  و  خون  جگری

من  آدمم  به  خدا  ،  از  بهشت  آمده  ام

برای  طی   شدن   سرنوشت ،  آمده  ام