عمر

عمر  در  فصل  کودکستان بود

دفتر  خاطره  دبستان  بود

کوچه  ها  بود  و  خاک  بازی  ها

عقل  بازیچه  ای  به  دستان  بود

سر  گذشتی  که  میگذشت  ز  سر

پسری  می شد  از  تبار  پدر

استری  در  هوای  احساسی 

میگذشت  از  کرانه  های  سفر

قدم  زندگی  جوان  می  شد

گندم  آسیاب  نان  می  شد

پای  رفتن  به  چاه  می  افتاد

زخم  در  لای  استخوان  می شد

عشق  سر  برکشید  از  تالاب

مثل  نیلوفر  دل  مرداب

عقل  در  سر  جوانه  ها می  زد

گه  به  بیراهه  ،  گه  به  صواب

چیستی  در  سوال  گل  می  کرد

مثل  فریاد  بر  دُهُل  می  کرد

مثل  آبی  به  دست  آتشگاه

رقص  پا  با  صدای  غل  می کرد

باد  در  باغ  در  وزیدن  شد

رقص  برگ  بوی  دل  بریدن  شد

میوه  ها  یک  به  یک  زمین  افتاد

موش  عمر  ریشه   را  جویدن  شد

از  خزان  بوی  مرگ  می  آمد

دور  دستان  صدای  گرگ  می  آمد

رمق  آفتاب  کم  می  شد

روز  تشییع  برگ  می  آمد

زخم  سرما  به  استخوان  افتاد

نفس  مرگ  در  دهان  افتاد

هرکسی  لانه  داشت  پنهان  شد

مابقی  را  تبر  به  جان  افتاد

ما  که  یک  لا  قبای  شهر  شدیم

مثل  برگی  به  آب  نهر  شدیم

رو  به  بی  رحمی  زمستانها

پای  گنداب  عمر  نحر  شدیم

برف  بارید  و  یخ  نمایان  شد

آرزو  در  مسیر  پایان  شد

غنچه  های  ضعیف تر  مردند

به  همین  سادگی  زمستان  شد

می  دوید  از  افق  خیال  غروب

باد  بود  و  خیال  رُفت  و  رُب

آب  اما  خیال  دیگر  داشت

در  سرازیری  رمیده  ی  جوب

رود  در  بستری  ز  یخ  خوابید

عنکبوتی  به  شاخه  نخ  تابید

لخت  و  بی  برگ  بود باغستان

آفتاب  از  کرانه  ها  تابید

زوزه  بود و  سکوت  صحرا  بود

نیلی  آسمان  و  سرما  بود

بود  از هیچکس  ، دگر  خبری

هیچ کس  در مسیر  پیدا  بود

پیر  مردی  کنار  کرسی   خویش 

گرم  می  کرد  دست  و  صورت  و  ریش

می  شمرد  زخم  های  کهنه  ی  خود

می  کشید از  خیال ،  زهر  نیش

گذر  زندگی  نمایان  بود

خواب حسرت  به  مرز  پایان  بود

گاه  تکرار  می  رسید به  زمان

دانه در انتظار  باران  بود

می  شمرد زندگی  یکی کم  بود

جای خالی  شده  ، پر  از غم  بود

خبر  زایش  جوانه  که  شد

جای لبخندِ آمدن ،  هم  بود

دور  گردون  ،  دوباره  تکرار ی

آن یکی رفت و این هم ، باری

خواهد  آمد  بهار  ،  دیگر  بار

باز تکرار  و  زندگی  ،  آری!

زایر چشمت

نوح چشمانت  رضایت  گر  دهد  بر  بنده ای

لایق  هم  صحبتی  با  اهل  کشتی  می شود

زین  غنایم  ما  به  چشمانت  رضایت  داده  ایم

هر  کسی  شد  زائر  چشمت  ،  بهشتی  می شود

همت حضور

صدای  گوسفندان  ،  هی  هی  چوپان  ،  نمی  آید

و  آوایی  ز  استر های  بی  پالان  ،  نمی آید

زمستان  غربت  آورده  ،  به  قفل  هر  دری  انگار

صدایی ،  از  در  همسایه  ی  خوبان  ،  نمی  آید

چه افتادست  ،  پای  کوچه  های  ،  بیقراری  را

که  جز پای  جدایی  ها  ،  کسی  میدان  ،  نمی آید

مسیر  کوچه  های  سرد  را ،  پایی  نمی  پاید

صدای  صحبت  بابای  ،   این  و  آن  ،  نمی  آید

تنوری  نیست  ،  بوی  نان  حسرت  می خورد  ،  احساس

و  حتی  لقمه  ای  هم  ،  از  سراب  نان  ،  نمی  آید

عجب  دردیست  این  همسایگی های  ،  غریب  آلود

کنار  پنجره  ،  یا  گوشه  ی  در ، مرحمی  پنهان  ،  نمی  آید

بخار  ،  از  بخاری  های  این  ده  بر  نمی  خیزد

کسی  تا  پای  مسجد های  تنها  گشته ی ایمان ، نمی آید

در  این  دلتنگ  شهر  ،  سردِ  ،  بی روحِ  ،  زمستانی

به  جز  سرمای  دی   ،  سوغاتی   ،  ارزان   نمی  آید 

به  پا  خیزیم  و  برگردیم  ،  هنوزم  بوی  بودن  ،  هست

که  غیر  از  دست  ما  ،  کاری  ز  نا  اهلان  ،  نمی  آید

رفیق  دست  هایم  شو  ،  که  دست  افشان  به  پا  خیزیم

که  بی  هم  ،  زخم  ما  را  ،  مرحم  و  درمان  نمی  آید

ز  آدم هاست  آبادی  ،  بیا  ز ین  کوچ  بر  گردیم

که  بی  ما  بر  سکوت  شهر  ،  سر  و  سامان  نمی آید

نه  می  آیی ،  نه  می آیم  ،  عجب  صرف  بد  اخلاقی

که  بی ابر  حضور  ما  ،  نمی ،  باران  نمی  آید

سلامی  باد  بر  آنان  ، که  دود  کنده  شان  پیداست

که  از  گرمایشان  ،  سرما  به  جسم  و  جان  نمی آید

اگر  گاو  آهن  همت  ،  زند  شخمی  به  بایر  ها

کسی  ناخوانده  ، بر  باغ  پدر  ، مهمان  نمی آید

صلوات

بر خاتم انبیا محمد صلوات .

یعنی به کمال نور سر مد صلوات .

بر آدم و نوح و حضرت دوست خلیل .

موسی کلیم  ، عیسی و احمد صلوات .

شعر