هیا هو با خود

                  هیاهو با خود

با  خودم   گاهی  هیاهو  می کنم

مخفیانه   خویش را  رو  می  کنم

با  خودم   حرفای   تازه   می  زنم

دست بر حذف  و  اضافه  می زنم

چیستم  را  واژه  سازی می  کنم

با  خودم  شطرنج  بازی  می  کنم

تکه  تکه  می  کنم  اجزای  خود

بعد  می  چینم  کنار  و  جای  خود

تا  ببینم   چند  با  خود  همدمم

تا   چه   اندازه   شبیه    آدمم

در  ترازویی  به  وزنش  می  کشم

هر  کژی  باشد  به  نظمش می  کشم 

می  شمارم  حرف های  راست  را

هم  دروغ  و  هم  بد  و  ناراست  را

با  خودم  در  خویش  خلوت  می  کنم

انتقاد  از  خویش  راحت  می  کنم

می  شوم  خود  با  خودم  در  آینه

قاضی  خود  می  شوم   هر  آینه

از  عمل   تا  حرف  یک  خط  می  کشم

زیر  کوه  حرف   یک  شط   می کشم

می  نشینم   پای  سریالی   بلند

کاندر  او  من می  شوم  محتاج  پند

حلقه  حلقه  باز   خوانی   می  کنم

با   گذشته   زندگانی   می   کنم

هر   خطا  را  نقطه  چینی  می  کنم

لحظه  ها   را  باز  بینی  می  کنم

می نو  یسم  از  خودم  پرونده  ای

آنچنان  خواهد   خدا  بر  بنده  ای

گاه  مجری  گاه  قاضی  می  شوم

هر  چه  حکمش بود راضی می  شوم

آدمی   را  آزمایش  می   دهم

درصدی  را بهر  پایش می  دهم

تازه  می  فهمم  کجای  آدمم

با  کسان  یا  ناکسانی   همدمم

راستش  از  خود  خجالت  می  کشم

بر  خودم  خط  بطالت  می  کشم

باز  می  پرسم  چرا  اینگونه  شد

یا  چرا  آن  روز  بر  آنگونه  شد

اینهمه  حرف  اضافی  از  چه بود

جمله  های  نفی  و نافی  از که بود

دزدکی  اندر  لباس   رندکی

آتشی  بر جان   مردم   فندکی

جابری   پنهان  به  لفظ   و  ذاکری

دایه  ای   اندر   لباس    مادری

پشت   سر   وارونه  ی   ویرانه  ای

پیش   رو  آبادی   دیوانه ای

نا  نجیب  چکمه  پوش   قاهری

دست بر دستمال وجبن ظاهری

این  منم   در  فعل   اندر  تجزیه

صد  برابر   بیش   از  اینها  زاویه

پوستین  میش  بر  اندام   خویش

یک جهان  در  خویش ، اما  ریش ریش

کاش می شد  خویش  افساری  کشم

بر  لگام   خویش   ایزاری  کشم

این   دهان  از  بوی  بد  بندم  همی

خویش  بر  سندان   در   بندم  دمی

تا  بسوزم   تا  بسورد  این   دمل

تا  برابر   گردد  از  حرف   و  عمل

گر  ندارم  عشق  و  عرفانی  نبود

زین  دروغ   و  اون  هیاهو  ها   چه  بود

مرد  آن  باید  که  کوشد   بر  عمل

هر که   از  هر  قوم  آیین  و  نحل

واگذارد  این  من  و  دنیای  من

بگذرد  از  خویش   و  از  غوغای  تن

گردن   افرازد  به  پیش   ناکسان

سینه  بگشاید ، بر خار   و  خسان

عمر   کوتاه  است   و   دنیا  در  فریب

آدمی   در  رنج  و  اعجاب   و  غریب

زین   جهنم  هر  که   جوید   راه   را

سروری   باید   کند   همراه   را

ای  چراغ  افروز   جان   ،  جانم   ستان

این  دروغ   و  شرک  و  ایمانم  ستان

زین  فنا   و  نیستی  سیراب  کن

مر  مرا   در   کوزه  ام   پر  آب  کن

از   شراب    اولین    آبی     بریز

آب  عشق  و  درد  و  بی  تابی   بریز

چشم  دل   وا   کن  که  بیند   تا   تو را

آنچه   مولا    دیده   در   غار   حرا

زین   شباهت   ها   و  ابلق   ها   بهل

فارغم   کن   زین   هیاهو   و   دهل

پرده   بگشای  از  حقیقت  پی   ز  پی

اشترم   را  زین   بیابان   کن  تو  هی

بر  رها نم   زین  جلای  صنع   و  ساز

قامتم   بشکن  به  اسرار  نماز

باز   گردانم   از   این   شهر  و دیار

خوش  به  حال   جنگل  و  ایام   غار