گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .درباره من
مجمو عه اشعار به انضمام ، شعر و نو شته هایی به گو یش طالقانی
من نه اهل تعارفم و نه عارفم.
ساده ام ، ساده و متعارفم .
اندکی ذوق و خُردکی ، احساس.
تابع ، علم و عقل و معارفم .
ادامه...
چله شو
چله شو
آهای دور وا کتانِ ، طالقانی
شوو چله عچین مظلوم نُمانی
نه جوز و سنجه داری و نه کیشمیش
نه کله پاچه داری و نه گوو ، میش
دیه کرسی دِنی تا که بُنا شی
گته آقا که پهلو یش دُبا شی
دیه فانو سی سو دی پََک پَک کُرد
باید هر چی خجیر چی دَ شک کُرد
یکی از اون خجیران مای دُلانه
گمان ، مثل بپو سیه ، گُلانه
چبه عچین دگش گردی زمانه
خدایا ، روزگار عچین نُمانه
ماه نو
سی روز گذشت و رخ مهتاب نیامد .
آن داس مه آلوده ی شب تاب نیامد .
افطار گذشت و سحری نیست دوباره .
برپلک کسی غمزه ای از خواب نیامد .
سیل آمد و موج آمد و گرداب به گرداب .
آن ماه فرو رفته به گرداب نیامد .
دستار به سر ، کودک غواص جوان شد .
مرد و بلم از کو چه ی مرداب نیامد .
سی روز گذشت از رمضان پسر ما .
بیچاره پدر مُرد و دلش تاب نیامد .
هر روز به تکرار و هنوزم رمضانست .
ما تشنه لبان را خبر از آب نیامد .
گپ خودمانی (11)
سلام.
دریم ، ما دی همین یک کیل و دو بُجمانَ میکتنیم.
گر چه تو رَ حو صله دنییَ، منه دی مُهل.
اما:
... یال دی بَ ، سرشَ میخاس با خوره . سر نکت ، اندی که شیطان بَ . ایسه دیه اُوَ
و گُلی میان دَ درشیه ، کم کم دَرَ خودشیببَ مرد می بو. بَک جور گت ننشیبَ عسای دسَ.
دیه الان خودشیب تکل می شو ، همین چارتا مک و مالی که داریم ، اندی هالیشه که
اونانی بَ ولگ و واش جم کنه . امروز قرارَ بَشوَ ترک دره یک پشته واش دبسه
وگیر بیورَ . اما هنوز سر نَکت اون شر و شیطا نیشه داره . چند روزه که نقشه
می کشه اون یک تیکه کال توکَ که ننش کندیلی بن جا بدای یک جوری هرت کشه .
... <<خاب ننه مُن درم میشم ترک دره یک پشته انجار و واش وگیرم بیورم . تو
گه کار داری بشو کارانته بَرس. بز مو ریسمانََ و میگیر و راهی میبو . وگرد که دیه
خسه ماندَه تا نزیک خانه می رسه ، یادش به کال توک دمی کوه. دیه مهلت نمی دیه .
پشته رَ دیواری بن مینگه و باروی سر دَ یواش َجر می شو. پاچمر ، پا چمر ،نزیک
می بو . می نَ ، ننه سر گرم لباس بَشور دنَ . یواش دَرش نیم لا مینه و چار دس پا
کندیلی بُن کا سی خامه رَ سر می کشه و یک تیکه دی زمین دمی پاچه که یعنی گربه
بیو میه و اونه با خوردیَ . >>
... درد سرت ندیم . دیوار دَ جَر میشو و از اسسر پشتی رَ کول می گیرو اون ور نالش
کنان دَروازه دَ وارد می بو . هی دادو بیداد که ننه کجه دری که مُن بیو میمه . ننه دی
داد مینه اَوَ، تویی ... اینشالا ننت بمیره که خسه مانده اینهمه راههَ بشیی و بیو میی .
بلخره اوی نالش و ننی نوازش . تا یکی دو ساعت دیگه که ننه کارانش تُمام می بو
سرافت دمی کوه تا یک لقمه نان و چایی با خوره . می شو کال توکی سراغ که می نه
جا هسه و وچه دنی . خاب می فهمه و شصش با خبر می بو . ... دیه بقیشه خودتان
حدس بزنین چی می بو. خدا بَدارتان. کامتان شیرین.
مردی آمد
مردی آمد که دوستش دارم.
نیست حالا و دو ستش دارم.
مردی آمد شبیه یک لبخند.
چو نکه خندید، دو ستش دارم.
مردی از کو چه های بارانی.
چو نکه بارید ، دو ستش دارم.
روزگاری عقیم و نازا بود.
چو نکه زایید ، دو ستش دارم.
رفت اما شبیه تنهایی.
چو نکه تنها ست ، دوستش دارم.
باز می آید آنکه آمده بود.
خواهد آمد و دو ستش دارم.