گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .درباره من
مجمو عه اشعار به انضمام ، شعر و نو شته هایی به گو یش طالقانی
من نه اهل تعارفم و نه عارفم.
ساده ام ، ساده و متعارفم .
اندکی ذوق و خُردکی ، احساس.
تابع ، علم و عقل و معارفم .
ادامه...
شاید برسی
شاید برسی
طالقانی شده در بند تو، شاید برسی .
شاهرودش شده در مرز تو مثل، ارسی.
یک جریب از دل این شهر که شیدایی توست.
ند هد دل به پریشانی هر خار و خسی.
قاف هم در مثَلَش قله ای از شهر منست.
جای سیمرغ، کجا بال گشاید، مگسی.
پیچ و تاب است، همه رشته به رشته این شهر.
چون من افتاده به گیسو و کمند تو بسی.
کاروانش همه در هر وله ی سعی و صفا ست.
گوش حاجی چه کند، چون خبر آرد جرسی.
هر که ضحاک شود، پای کشندش به کهار.
تا که باقیست فریدون صفتان را نفسی.
ای که از آمدنت، کوچه به کوچه، پر عشق.
منتظر مانده که شاید برسی یا نرسی.
ناب تر، خوب تر، آرامتر، ای شرقی نور.
پیش آزادی من باز گشودی ، قفسی.
تویی آن حال هوایی که ، دلم کم دارد.
خلوت ما دو نفر را، نفروشی ، به کسی.
اعتبار
اعتبار
شمیم یا سمنی یا نسیم فروردین
تو از کدام قبیله بهار آوردی ؟
به گوش زمزمه ها میرسید پیغامی
تویی که شعر مرا آشکار آوردی
به پرتگاه دمی مانده بود تا به سقوط
به دامنی تو نشستی قرار آوردی
نبود جز من و تنهاییم که می رفتیم
چو سایه در پس من ایل و جار آوردی
به پیشگاه بهارت ، هزار شاخه شدم
شکوفه بر سر من بی شمار آوردی
هبوط کرده ی من ، بیقرار صحرا بود
چو دشت سبزه به سر ، اعتبار آوردی
منم همو که به خوابت به تیغ داده گلو
تویی که در هنر خود شکار آوردی
نمی رسید تحمل ، نمی نشست قرار
ز عشق گفتی و نسل و تبار آوردی
تویی همان که به من داده ای زهیچ همه
برای بودن من ، اعتبار آوردی
عید فطر
عید فطر مبارک
بسوزد، آنکه فقط یک نگاه را دیده.
دوان دوان، رود آنکو، که راه را دیده
قبول باشد اگر، زین ریاضت سی روز
کسی ، به قدر توان، اشتباه را دیده.
نداشتیم جز این، اندکی که آوردیم.
به باورم که خدا، اشک و آه را دیده.
مرید مر تبتی باید، آنکه در شب قدر.
به لطف پاکدلی، لطف شاه را دیده.
گر این معامله بر چشم دل اثر بخشد.
به گرگ میش تلاطم، پگاه را، دیده.
خو شا به حال کسی، در کشاکش دیدار.
به صبح عید ، قد و روی ماه را، دیده.
الست
الست
تو ای همه به سرآغاز و روزگار الست
و اتفاق قشنگی که گشته،دست به دست
و ای همه من و هر روزِ آرزو هایم
نخورده می ، شده ام باده نوش و باده پرست
نشسته در گذرت ، در حضور و پنهانت
که هر چه غیر ، در اندیشه ام فتاد و شکست
منم که مرغ تنم بر رهیده از قفسی
همو که با تو بخیزد ، همو که در تو نشست
ز دست داده ام از هر چه هست که نیست
به چنگ آورمش ، آنچه را که باید و هست
دوام عیش سحر مانده در گلوی اذان
خوشا بر آنکه به افطار در گشود و نبست
به هوشم ار تو نقاب از اشاره بر گیری
چگونه جام ستانم ، چگونه گردم مست