شبا

                                     شبا

شبا وقتی که دلتنگم ، اسیر لحظه ی آهم.

میگم شاید بیاد امشب، اونی که رفته تو ماهم

تو  سر  گردونی  احساس ، کسی  گویا  که  فهمیده

میگه  آهسته  آهسته  ،  یه  عمری  با  تو  همراهم.

می آمدی

                       می آمدی

دیدمت از نیم سویی، بی صدا،  می آمدی

از پس کوچی، قدم بر کوچه ها،  می آمدی

رفته بودی، از حصاری تا حصار دیگری 

تاکجا رفتی، چرا رفتی،  چرا می آمدی؟ 

کاش می شد از تو می پرسیدم ای نا رفته راه  

داستان رفتنت را  ،  از  کجا می آمدی؟ 

خواب ها دیدم  که می آیی به خوابم بارها 

گاه در بند کسی،  گاهی رها می آمدی.

  گاه  رفتن  سوی غربت، شمع ها افرو ختم.

 کاش از غربت شبیه  ،  آشنا می آمدی. 

ای تو در چین و چروک خستگیها نو شده.   

کاش می شد زودتر ای با  وفا، می آمدی.  

 روز ها را روزه کردم،  شام ها را بر نماز. 

 بار ها دیدم که هنگام دعا می آمدی.

 بوی هر روز نبودن،  پای آغازت، بمان.   

رفتی افتادم ز پا، گشتم به پا می آمدی.   

داشت می رفت از برم  ، وقتی رسیدی پشت در.   

جانم از تن، تا که  دیدم  ، پیش ما می آمدی

چشمهایت

                          چشمهایت

چشمهایت  را  نمی  دانم  ،   و لی  چشمان  من

تا  که   می  بیند  تو  را ، از  گریه  دریا   می شود

خواب  هم  یاد  تو   می  افتم  ،  نمیدانم  ولی

چشمهای  بسته  ام  ،  از   شوق  تو  وا  می شود

روزگاری  دارم  و  این   تا  به   تا  های   عجیب

روز  هایم   با   دو   چشمان   تو   فردا   می   شود

هر  کجا  ،   هر  وقت   ،  حتی   در  میان   انجمن

چشم در   چشمم   ولی  ،  چشم   تو   پیدا   می  شود

قصه  ی   چشمان   تو   ،  هر  روز   تکرار   من   است

من   که   مجنونم  ،  فقط   چشم   تو   لیلا   می  شود

حال  عمری   رفته  و   پیری   گریبانگیر   چشم

دکتر  اما   گفت :   چشمم   از تو   بینا   می  شود

خوش   به   حال  من  ،   که   عمری   عاشق  چشم  توام

هر  که   در   چشم   تو   افتد  ،  در  دلت   جا  می  شود

می ترسم

                        می ترسم

یک  مزرعه  لایقت  شدم  می  ترسم

همرنگ   شقایقت   شدم  می  ترسم

صحرا   ،   صحرا   تو   را   تماشا   کردم

از بس که من  عاشقت شدم  می  ترسم

آتشی در باغ

                                 آتشی  در  باغ

آتشی   افتاده   در  باغ  و  مدیدی  ،  هست  ،  هست

هست   اما  ،  سوزد   و   سوزد  ز  هشیاران   و  مست

سالهایم   را   بیابان  کرده   این   ناخوانده   ،  خار

راز   پیوند   گل   تاریخی   ما  را   شکست

آنکه   می   گفت   از   ره   سر  چشمه   می  آید  و  آب

ناگهان   با   سد   خود  خواهی  ،  ره   سر  چشمه   بست

باغبان   را   انتظار   آب  باران   ، چاره   نیست

انحصار  آبریز   از  بیخ   و   بن   باید   شکست 

تا   در   میخانه   راهی   نیست  ،  سالک   را   بگو

دست   بردارد  ،  از  آن   سجاده  ی   آلوده   دست