دغل

             دغل

روبهان

گر  چه   که   رسوای   جهانند  ،   ولی

یار  ما  را

که   در   اندیشه   ی   مرغی   دگر   است

یکنفر

                      یکنفر

یکنفر   هست   که   با   بودن   من   می   جنگد

قفس   تنگ   مرا   اوست   که   در  می بندد

یکنفر  هست  ،  که   از   دور   کمی  پیدا  نیست

او   همانست   که   بر   حال   دلم   می   خندد

سال  ها   منتظرم   تا   برسم  پیش   دلم

به   همین   خاطر   از  آن   روز   دلم   می   شنگد

هر   چه   کردم   بروم   تا   برسم   کوچه   ی  دل

با   خبر   می   شود  و   راه   مرا   می   بندد