ابراهیمی نیست

هر روز فرزندان آدم قربانی می شوند.

به بهانه ی خواب های اهریمنی انسان.  

ابراهیمی نیست تا بجای انسان، قوچی قربانی کند! 

خدایااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا  

بازی

                           بازی

آنهمه  بازی ،  گمانم  ، شوق  یک  آهنگ  بود

نقش  هایت  با  دروغی  روی  بوم  و  رنگ  بود

نیستم  یا  نیستی  ،  یا  نیست  ، صرف  فعل  نیست

کاش   از  بود  و  نبود  ما   کسی   دلتنگ  بود

بودنت  فرقی   ندارد   ،   هر  چه  گفتم   باد   شد

حرف هایم   با   تو   انگاری  که   با  یک  سنگ  بود

من   ،  به   دنبال   سرود   زندگی  بودم   ،  ولی

زندگی   با   بودنت   گویا   شبیه   جنگ  بود

رفتنت   با   بودنت   ،  قدری   تفاوت  داشت  ، وای

گفتنش   شرمم   می  آید   ،  تا  بگویم   ،  ننگ  بود

صفحه  صفحه  می  کشیدی   باورم   را   با   خودت

دیر   فهمیدم  که   دستانت   شبیه  چنگ   بود

عشق   را   مانی   تصور   کردم   و   تصویر   تو  

در  کتاب   خاطراتم   ،  مثل   یک   ارژنگ   بود 

بودی   و   انگار   گویی  در  دلت   مایی   نبود

حرف  هایت،   اول   و  آخر   فقط   نیرنگ   بود 

فیش

    

          فیش

فیش های دهه ی شصت همه رو به بهشت  .

کت و شلواری هفتاد، چه بنهاد و چه کشت؟ 

که  جهنم  ، نپذیرفت  ز  هشتادی  ، زشت 

ز گناهی  که به  فیش نود خویش، نوشت .

راهی کعبه شدیم  و  نرسیدیم حجاز 

سر بر آورده یکی دیر و یکی رو به کنشت. 

گنه از حد که گذر کرد، قبیحش ننمود

آنکه می خورد حرامی و به اندیشه پلشت. 

دل احساس مرا می شکنی، خانه خراب

ای که از مال یتیمان بنهی، خشت به خشت. 

به غنیمت نتوان ، اینهمه اندو خت به زر

که به میراث خورند و  ببرند پشت به پشت. 

یادم افتاد که در جنگ ، یکی پیر زنی 

می فرستاد ز انبان تهی، مشت به مشت. 

چه شد آن ماه قشنگی که در آمد به شبی

زین سیاهی نتوان ، نامه به مهتاب نوشت. 

نکند ، قدر که گفتند ، به  اَلفی  بد هند 

شد نصیب حضراتی که ندارند گذشت. 

ریسمانیست  ، که بر گردن گاوی  بنهند 

که ز محدوده ی خود ، بیش نخواهد از دشت. 

مصرع  آخر بیتم ، همه اش ، طا غو تیست 

"هر کسی آن دِرَوَد عاقبت  کار که کشت. "

چگونه

                   << چگونه>>

می خوام  

غزل  بگم   از  تو 

ولی  بگو  

که  چگونه.

میان 

اینهمه  پاییز

دلایی  که

پُرخونه.

بگو

میشه  تو   زمستون

برات 

ترانه  بخونم.

درخت

پوسشو   کندن

رو  شاخه

مرده  جوونه.

هوا

خدایی که  سرده

کلاغه 

روی  درخته .

کسی

تو  پنجره  با  سنگ

چشامو

کرده  نشونه.

یه  چند  روزه که

میگم

برات

یه  چی  بنویسم.

بدونی

تو  دل  من

فقط

تویی  ، یه  بهونه.

میترسم

از  تو  بگم  باز

یا  شعر  بخونم و

آواز.

تا  پام 

بیفته   تو  کوچه

بشه

کمونه  ،  کمونه.

یه  بَرّه  

اینهمه  گرگا

یه  کَلّّه

اینهمه  سنگا.

تو  قسمت

ما  نوشته

اسیر

دست  زمونه.

تو  شهر  قصه

میخوندم

که  عشق

فاتح  جنگه.

میام

سراغ  تو  بازم

دوباره

خونه  به  خونه.

بهار  میشه 

دوباره

نگو

چگونه  ،  چگونه.

ببین

چطوری  ، چه  وقتی

یه  رود

میشه  ، روُنه.

دوباره

خونه میسازیم

رو

شونه  های  شکوفه.

میخونه

بلبل  خسته 

تو  کوچه  های 

شبونه

پیری

                            پیری

می خورم  از جیب  و می جورم  ز  کیف

می  زنم  صابون  و  می  سابم  به  لیف

روز گارم  ،  رو  به  بازی ها   نشست

زندگی  در  رزم    پیری  شد   نظیف

دخلمان  اما   کم    آورده   چه    جور

خرج تکلیفات  و  در آمد   به  قیف

می  رسد  پیغام    زلزالی    عظیم

مردِدولت گفته  هست  اما  خفیف

بچه  های  زندگی  در شوق  وصل

چهره  ها  زیبا  و  دل  هاشان  لطیف

در  پی اندر  ،  کار  و  بار  و  ابتکار

شایدم  پیدا   شود  یاری ، عفیف

الغرض  اقلام  و  قیمت  ها  قوی

جیب  ما  اما  ، پیاپی  شد   ضعیف 

اقتصاد  ،  آن  علم   تدبیر  و  امید 

گشته  در  وادی  شطرنجی  کثیف

آرزو  های  جوانی  رو  به  مرگ

دست  های  مهربانی  ها  نحیف

عمر  از  دالان  رو  ئیدن گذشت

زرد برگم  می  دهد  بوی خریف

دست  هایم  آسمانی  تر  ز  پیش

پر  گشاید  رو  به  در  گاه   حنیف