و طن

وطن  ،  پاسگاه  امیران  تویی

وطن  ،  خوابگاه  دلیران  تویی

مباد  آسمانت  در  اندوه  و  غم

که  از  عهد  دیرینی  و  جام  جم

ز  خاکت  بسی   لاله های  شهید

که  مانندشان  را  بهاران  ندید

به  پروازشان  رو  به  بالا  شدند

برای  وطن  ماه  زیبا  شدند

در  این  تنگ تر  روزگاران  جنگ

وطن  دور  بادت  ،  خراش تفنگ

ز  هر  روز  از  مشرقت  ،  نور باد

بد اندیش  را  ،  چشم  ها کور  باد

بهشت  شمالت  فزاینده تر

خزر  را  خور  و  ماه  تابنده  تر

سخن  تر  کنی  از  خلیج  زبان

به  لفظ  دری  ،  پارسی  روان

تو  را  غَربَت  آغاز  هر  ماهتاب

روان  باد  بر  رودهای  تو ، آب

به  دستت  درختانی  از  میوه  ها

به  پایت  هنر واره  ،  از  گیوه ها

تو  را  پیرهن  باد  رنگین  کمان

کمربندی  از  نقش  زرین  نشان

سر  آغاز  هر  کار  ،  نوروز  باد

سپاهت  به  هر  رزم  پیروز  باد

به  هر  قله  نامت  ،  دماوند  باد

چو  کارون  و  جیحون ، صد چند باد

نگین  زبانت  ،  چو انگشتری

شود  ،  در  جهان  خرد  ،  مشتری

ز  آیین  نیکان  ،  نامت  بلند

به  ریشه  قوی  تر ، ز  کوه سهند

وطن  ،  زنده  با  نام   ایران   باد

نگهبان  این  ملک  ،  یزدان  باد