سیزده بدر

سیزده بدر

***

گره  ای  نیست  ،  اگر  سیزده ای  باشد  و  تو

سبزه ای  باشد و عشقی و دهی  باشد  و  تو

غصه  ها   را  بدریم  ،  خانه   به  صحرا   ببریم

قصه  ها   گویم  اگر  پای   و  رهی  باشد و تو

بدر   آیند   ،    همه   اهل    دلان  ،  فروردین

آسمان  گریه  کند ، کوه  و  مهی  باشد  و  تو

دل  ببندیم    و   طنابی  و  تب   و   تاب  ،  اگر 

دست  های من و  موی  سیهی  باشد  و  تو

سیزده    فصل    بهانه  ،  عید    نوروز  و  بهار 

پای    آوازی  و   شعری ز  ،رهی، باشد و  تو

روز ها

وای از  این  تکرار  روز  و  روزگار

زنده  باد  و  مرگ  های  بی  شمار

روز  ها  با  نام  ها  در  هم  شده

روز  های  شاد  و  روز  غم  شده

کف زدیم  آن  روز  ها  ،  بی قاعده

کف  زدیم  این  روز ها  ، بی  فایده

کار  ما  شد  کف زدن  با  روز ها

می  گذشت  از  عمرمان  ، نوروز ها

برزخی  از  روز  ها  آمد  پدید

حق  و  باطل  ز  آن  میان  شد  نا  پدید

روز  هایی  مثل  یک  تاریخ  بود

روی  دیوار  حقیقت  میخ  بود

خط  خون  بود  و  شهادت  های  ناب

مرگ  در  حلقوم  مردم  چون  شراب

بعد ها  ، آن  روز  ها  هم  ، حیف  شد

نزد  تاریخ  و  گذشته  ،  طیف شد

دیگران  ماندند  و  رفتند  ،  دیگر  ،  آن

همرهانِ  بی  نشانِ  کاروان

نامشان  اما کتاب  قصه  شد

درد شان  تنها  شعار  و  غصه شد

روز های  نو تر  آمد  روی  کار

روز های لفت  و  لیس  بی شمار

نام   بود   و    نان بود   و  آب بود

از  قضا  ،  داروغه  هم  در  خواب  بود

هر  که  با  نامی  ،  خلاصه  یار  بود

کمترینش  ،  بنده ی بیکار  بود

هفته ی  عنوان  و  ماه  و  این  و  آن

رو  ،  بخوان  تقویم  ها  را  با  نشان

روی  هم    افتاد   اسماء   وزین

روز  جشن  آمد  به  دیدار  غمین

زین  میان ، روز  خدا ، تنها ، نبود!

من  ، فراوان  بود ،  اما  ما  ، نبود

باز  اما  روز ها  ،  کف می  زنیم

بیخودی  بر  تار  و  بر دف  می  زنیم

روز  های مرگ  ، هورا  می  کشیم

هر  چه آمد  پیش  ،  بالا  می کشیم

روز  فردوسی  عرب  تر  می شویم

روز  سعدی  بی  ادب تر  می شویم

بیخودی مرد  سیاست  می  شویم

شاعر  شعر  خباثت  می  شویم

از  در  و  دیوار  بالا  می  رویم

با  زبانی بد ، به  دعوا  می رویم

پای  هر  کاری ،  قانون  می شویم

پای  هر  یاری ، مجنون  می شویم

با  تعصب  عقل  را  سر  می  بر یم

هر  حرامی  تا  به  آخر،  می خوریم

با  نمی  باران  ، جیحون  می شویم

بر تن  هر  لیف  ،  صابون می شویم

اسم  این  روزا  ،  که  روز همرهیست

شایدم  با  نام  دیگر  ، گمرهیست

وای  اگر  این  روز  ها  باشد ،  بسی

ناکسی  را  نیست  ،  رحمی  بر  کسی

ما  نمی  خواهیم  ،  روزی  از  شما

همرهی ،  اندوه  و  سوزی  از  شما

نوش  تان باد  ، روزها  ،  اموالتان

خانه  تان  آباد  و  خوش  ، احوالتان

ما  فقط  یک  روز  می خواهیم  و بس

اسم  او  را  می  گذاریمش ،  قفس

خواهشی  داریم  ما  را  ول  کنید

روز  ها  را  با  همین  کامل   کنید

لااقل  یک  روز  باشد  نام   ما

مرغ  آزادی  نشیند  ،  بام  ما

آرزوی  ما  فقط  ،  آبا دیست

نام  روز  ما  فقط ،  آزادیست .

فقر

در  بهارید  ،  خانه  تان  آباد  ،  یاد  ما  کنید

ما  هنوزم  در  زمستانیم  و  در  سرمای  فقر

بوی تو

بوی  تو

***

شهر

از  بوی  تو  پیچید

زمانی  که  رسیدی.

کو چه

  از  عطر  تو  پر  شد

که  در  آن

پای  کشیدی.

روی  مهتاب تو

افتاد  در  آیینه  خورشید .

نور  در  نور

در  آن  حادثه  پاشید.

چه  خبر  شد

همه  چشمان  طلب  رو  به  تماشا.

تو  به  رقصی  و

میان  همه  افسونگر  و  زیبا.

و  گمانم

که  به  جان  آمده  بودند

درختان.

و  قناری  شده  بودند

کلاغان.

که  تو از  پله ی  سنگی  سفیدی

در  آن  خانه  گشودی.

از  همه  خانه  نشینان

دل  دیوانه  ربودی.

چه  شبی بود 

  در  آن  فاصله  از  دور.

چشم  در  چشم  تو  شد 

خانه  پر  از  نور.

مانده  بودم  بنشینم  به  برت

تا  که  نشستی.

و  به  ناگاه 

قد  از  قامت  جانم  تو  شکستی.

و  به  پای  تو  در افتاد

دل  و  دیده  و  جانم.

و  دگر  هیچ

دگر  هیچ  

ندانم.

و  گمان  دست  در  انداخت

در آن  لحظه

  به  آغوش.

و یکی  شد 

دو  تمنا  ،  دو  تماشا.

اشک  می  رفت  ز  هر  گونه 

و  می  ریخت  به  دامن.

که در آن  فاصله ی 

گرمی  یک  تب.

با  خودم  عهد  نمودم

که  دگر  بی  تو 

نه  هرگز.

  نه گریزم 

نه  رهانم

ز کفم  شاخه ی  رز  را.

یادم  آمد  همه 

در  دور  و  برم

غرق  نگاهند.

دگرانی 

که  در  اندیشه  ی  ما

چشم  براهند

به  خَمی

پای  کشیدم

و  از  آن  مو  هبت 

شانه

رهیدم.

با  تو ،  دردانه ،  شبی بود

که  از  خانه

گذشتم .

به  هوای  شب  مهتاب

و بیاد  تو  نو  شتم .

من

همانم  که  اگر  با  تو .

به  سیلاب 

روانم .

بی  تو مرداب  نحیفم

نگرانم 

نگرانم .

زین  دگر

فاصله  هرگز

نه  تو پرسی

و نه  من  خواهم 

و

این  راز  شود  روز.

همه  این بار  بدانند.

که

بی  تو 

نه

نه هرگز  نتوانم.

این منم

این   منم   هر شب    و   هر   روز   که   دنبال   تو  ام

تو   همان   قهوه  ی   تلخی   و   منم   فال   توام

در  بهار  تو  ،  مرا  بی  خبریهاست  ،  هنوز

روز  گاریست   در   اندیشه  ی   احوال  توام

اندکی   صبر   ببین  ، هر  چه   که   دارم   اینجاست

بی  کم   و   کاست  ،  کز   آغاز   ،  همه  مال   توام

باورت   نیست  ،  ولی   زخم   مزن   بر   دل   من

این   بد   و   خوب   که   هستم   همه   افعال   توام

چه   کنم   عاشق   اون   پنجره    و   خاطره   ام

سر  نوشت   تو   منم  ،  طالع   و   اقبال   توام

من  از  آغاز   توام  ،  گر  تو   سر  انجام  منی

حال   خوش   دار   که   من   عاشق   این   حال   توام