همت حضور

صدای  گوسفندان  ،  هی  هی  چوپان  ،  نمی  آید

و  آوایی  ز  استر های  بی  پالان  ،  نمی آید

زمستان  غربت  آورده  ،  به  قفل  هر  دری  انگار

صدایی ،  از  در  همسایه  ی  خوبان  ،  نمی  آید

چه افتادست  ،  پای  کوچه  های  ،  بیقراری  را

که  جز پای  جدایی  ها  ،  کسی  میدان  ،  نمی آید

مسیر  کوچه  های  سرد  را ،  پایی  نمی  پاید

صدای  صحبت  بابای  ،   این  و  آن  ،  نمی  آید

تنوری  نیست  ،  بوی  نان  حسرت  می خورد  ،  احساس

و  حتی  لقمه  ای  هم  ،  از  سراب  نان  ،  نمی  آید

عجب  دردیست  این  همسایگی های  ،  غریب  آلود

کنار  پنجره  ،  یا  گوشه  ی  در ، مرحمی  پنهان  ،  نمی  آید

بخار  ،  از  بخاری  های  این  ده  بر  نمی  خیزد

کسی  تا  پای  مسجد های  تنها  گشته ی ایمان ، نمی آید

در  این  دلتنگ  شهر  ،  سردِ  ،  بی روحِ  ،  زمستانی

به  جز  سرمای  دی   ،  سوغاتی   ،  ارزان   نمی  آید 

به  پا  خیزیم  و  برگردیم  ،  هنوزم  بوی  بودن  ،  هست

که  غیر  از  دست  ما  ،  کاری  ز  نا  اهلان  ،  نمی  آید

رفیق  دست  هایم  شو  ،  که  دست  افشان  به  پا  خیزیم

که  بی  هم  ،  زخم  ما  را  ،  مرحم  و  درمان  نمی  آید

ز  آدم هاست  آبادی  ،  بیا  ز ین  کوچ  بر  گردیم

که  بی  ما  بر  سکوت  شهر  ،  سر  و  سامان  نمی آید

نه  می  آیی ،  نه  می آیم  ،  عجب  صرف  بد  اخلاقی

که  بی ابر  حضور  ما  ،  نمی ،  باران  نمی  آید

سلامی  باد  بر  آنان  ، که  دود  کنده  شان  پیداست

که  از  گرمایشان  ،  سرما  به  جسم  و  جان  نمی آید

اگر  گاو  آهن  همت  ،  زند  شخمی  به  بایر  ها

کسی  ناخوانده  ، بر  باغ  پدر  ، مهمان  نمی آید