عمر

عمر  در  فصل  کودکستان بود

دفتر  خاطره  دبستان  بود

کوچه  ها  بود  و  خاک  بازی  ها

عقل  بازیچه  ای  به  دستان  بود

سر  گذشتی  که  میگذشت  ز  سر

پسری  می شد  از  تبار  پدر

استری  در  هوای  احساسی 

میگذشت  از  کرانه  های  سفر

قدم  زندگی  جوان  می  شد

گندم  آسیاب  نان  می  شد

پای  رفتن  به  چاه  می  افتاد

زخم  در  لای  استخوان  می شد

عشق  سر  برکشید  از  تالاب

مثل  نیلوفر  دل  مرداب

عقل  در  سر  جوانه  ها می  زد

گه  به  بیراهه  ،  گه  به  صواب

چیستی  در  سوال  گل  می  کرد

مثل  فریاد  بر  دُهُل  می  کرد

مثل  آبی  به  دست  آتشگاه

رقص  پا  با  صدای  غل  می کرد

باد  در  باغ  در  وزیدن  شد

رقص  برگ  بوی  دل  بریدن  شد

میوه  ها  یک  به  یک  زمین  افتاد

موش  عمر  ریشه   را  جویدن  شد

از  خزان  بوی  مرگ  می  آمد

دور  دستان  صدای  گرگ  می  آمد

رمق  آفتاب  کم  می  شد

روز  تشییع  برگ  می  آمد

زخم  سرما  به  استخوان  افتاد

نفس  مرگ  در  دهان  افتاد

هرکسی  لانه  داشت  پنهان  شد

مابقی  را  تبر  به  جان  افتاد

ما  که  یک  لا  قبای  شهر  شدیم

مثل  برگی  به  آب  نهر  شدیم

رو  به  بی  رحمی  زمستانها

پای  گنداب  عمر  نحر  شدیم

برف  بارید  و  یخ  نمایان  شد

آرزو  در  مسیر  پایان  شد

غنچه  های  ضعیف تر  مردند

به  همین  سادگی  زمستان  شد

می  دوید  از  افق  خیال  غروب

باد  بود  و  خیال  رُفت  و  رُب

آب  اما  خیال  دیگر  داشت

در  سرازیری  رمیده  ی  جوب

رود  در  بستری  ز  یخ  خوابید

عنکبوتی  به  شاخه  نخ  تابید

لخت  و  بی  برگ  بود باغستان

آفتاب  از  کرانه  ها  تابید

زوزه  بود و  سکوت  صحرا  بود

نیلی  آسمان  و  سرما  بود

بود  از هیچکس  ، دگر  خبری

هیچ کس  در مسیر  پیدا  بود

پیر  مردی  کنار  کرسی   خویش 

گرم  می  کرد  دست  و  صورت  و  ریش

می  شمرد  زخم  های  کهنه  ی  خود

می  کشید از  خیال ،  زهر  نیش

گذر  زندگی  نمایان  بود

خواب حسرت  به  مرز  پایان  بود

گاه  تکرار  می  رسید به  زمان

دانه در انتظار  باران  بود

می  شمرد زندگی  یکی کم  بود

جای خالی  شده  ، پر  از غم  بود

خبر  زایش  جوانه  که  شد

جای لبخندِ آمدن ،  هم  بود

دور  گردون  ،  دوباره  تکرار ی

آن یکی رفت و این هم ، باری

خواهد  آمد  بهار  ،  دیگر  بار

باز تکرار  و  زندگی  ،  آری!