شب بلند

شب  بلند  اما  بیا  ، خواب  از  سرم  کوتاه  کن

مثل  شب  با  من  نشین  و  صحبتی  از  ماه  کن

قصیده ی شوق

شاعر شدم ، تنها  برایت ، شعر بنویسم

می خواهم  از تو ، با  تمام  مهر ، بنویسم

پیش انار  چشم هایت  ،  دانه  برچینم

مو های  مجنون  تو  را  با  شانه  برچینم

از  عاشقانه  ناگزیرم  دست  بردارم

بر دار  بیعت  کرده ام ، انگشت  بگذارم

باری  ،  خیال  دیگری  دارم  که  بنویسم

اندیشه ، فکر و باوری دارم که بنویسم

دست  غزل  را  حال  عشقی  دیگر  افتاده

زیبا  رُخی  دیگر  ،  گُمانم  در  سر  افتاده

در  جست و  جوی راه دیگر  در  بیابانم

در  فکر  کشف  لاله ها  در  فصل  آبانم

و قتی  قصیده  می  شود  احوال  حال  ما

شوقی  ندارد  عاشقی در  حال و  قال  ما

هان با غزل  در مطلع شعرم  تو  را  دارم

با  هر  قصیده ، در  هوای  شهر ، بیدارم

اکنون گمانم  عشق هم درمثنوی خوانیست

عرفانِ  پنهان ، در  غزل  در  حال عریانیست

دنبال  کشف  واژه  های  سهل  و  آسانم

دنبال  شعری  تازه  در  سبک  خراسانم

از  جنگ  بنویسم  کمی  سبک  عراقی  را

از  شعر  بی  وزن ، لحظه  های اتفاقی  را

خالی ندارد شعر من  در سبک  هندویش

زنبور  شعرم ، پَر  زده  از  دام  کندویش

از  زندگی  در  قالبی  آزاد  خواهم  گفت

از مرگ آزادی  و  از  بیداد  خواهم  گفت

می  خواهم  این  بار  از  نگاه  دیگرم  باشی

شعری  جدا ، شاید  که  شعر  آخرم  باشی

از  کوچ  مردم  رو  به  ساحل  های  وحشت زا

غرقاب و  موج  و مرگ و بی مهری و عادت ها

عاشق  منم  ،  اما  زمان  عاشقی   دیرست

معشوق  ما  از غصه های  دیگران  پیر  است

امشب  گمانم  چله ی  شهر  مسیح ماست

وقتی  برای  گوته  و  شعر فصیح  ماست

یاد  تو  می  افتم  که  کاجت بی سر افتادست

آنجا که  سر  های  جدا  از  پیکر  ، افتادست

لیلای  شهر  ما  دگر  مجنون  نمی  خواهد

رگ های عاشق گشته ی ما خون نمی خواهد

وقتی  که  آمد  چله  های  تازه ای  بر گرد

از  شعر  یلدای  جدیدم  ،  شام  دیگر  گرد

می مانم  عاشق ، تا  که  گردم  شاعری  دیگر

مستی  فزایم  بر  همه ،  از  ساغری ،  دیگر

زخم  زمستان  چند  روزی  بیش  باقی  نیست

ترسی  دگر  از  جفتک  اسب  و  الاغی  نیست

دیوان  شعرم  زندگی  را  زنده  می سازد

سردار  شعرم  پای  بیتش  جان  می  بازد

اندیشه ی  این  روز  ها  فریاد  آزادیست

حس  قریبی در  همین  نزدیک  آبادیست

دنبال یک مَردم ، که  چون  اسطوره ها  باشد
مثل  سفال  پخته ای  در  کوره  ها  باشد

آغوش  گرمی  در  زمستان  نداری ها

یک  سفره  دلگرمی  کنار  بیقراری ها

این  روزها  پیوست پُستی پر غم  و دردم

پاییز م  و  دورِ  زمستان  تو  می  گردم

فرموده باشد ، بعد هر سختیست ، آسانی

دردیست ، آری ، درد ما را هست ، درمانی

با  این  همه  تا  انتظار  سبزه  می  مانم

مثل  بلا گردان ، برایت  خطبه  می خوانم

این سبک شعرم ، عاشقی همدرد می ماند

من هم  رُخم ،  مانند  رویت  زرد  می  ماند

از بوی  گند  پشت  پرده  سخت  بیزارم

من  عاشق  اشعار  سبک  شعر  بیدارم

از  مردم  عاشق  خیال  و  خال  می  گیرم

از  شعر  دیوان  وطن  هم  فال  می گیرم

درد و دل

درد  می زد  ز  هر  طرف  زخمی

سوخت  اما  دلم  ز  بی  رحمی

درد  و  دل  بود  زندگی  کردن

بی  شکایت  ز  کینه  و  اخمی

بی سروته

 مثل  آهنگ  کوچه  بازاری

شعر  نو  گفتن  های  تکراری

تخته  ،  آهن  ،  اجاق  ، آفتابه

حرف  ها  جمله  های  سرکاری

بی  سروته  کمی  ،  بگیر  و  بببند

شانسی  های  ،  شبه  لاتاری

حس  نو ،  دم  بریده  و  کوتاه

مثل  سر  گرمی  ،  مردم  آزاری

نه  سری  ،  نه  دمی  ، نه  ابرویی

درهمی  ،  چهار  تخم  عطاری

نو  شدن  اتفاق  زیبائیست

مثل  صبح قشنگ  ، بیداری

از خودت  هم  بریز  چیزی  نو

اگر  از  کیسه ، تازه تر  داری!

جان ادب