محمد رسول الله (ص)

ای که نامت آمده در عالم تقدیر ها 

هم کتابت گفته آمد ، هم شده تقریرها

آمدی ای سرور و مولای ما یا مصطفی (ص) 

تا رها گردد ز دست و پای ما زنجیر ها

قله ی عشق است ، نام احمد محمود حق

خشیت آرد در بَر مهرش ، سر پامیرها 

تیر صبرش ، در مصاف جهل سفیان و سفیه

بر نشیند بر شکار سرکش نخجیر ها

لفظ اعجازش ، تحدی می کند با گفتمان

آیه آیه می نشاند بر دل حق ، تیرها 

بانگ توحیدش ، قرون را در نوردیده ولی 

گوش حق جو را ستیزد ، غرش آژیر ها

مهربانی شاخص پیغام الله و نبیست 

خون چکانی ، راه و رسم امت و تکبیرها

با غروبت ، رخت بر بسته است خورشید حرا 

ظلمت از ما و منی ها بود و از تفسیرها 

بر جوانان غیور خندق و خیبر درود

الامان ، از روزگارِ خودسریِ پیرها 

رود اسلام از دوسوی دره ی ایمان گذشت 

وای از حق آبه ها ، فریاد از تکثیرها 

یا محمد (ص) بعد تبیان و وداع ناخوشت 

جَست از بتخانه ی قوم عرب ، شمشیرها

@taleghaniam

کمی سوال و اینها

در من غزلی به اسم تو جا مانده 

در بیت نخست ، عشق رسوا مانده

یخ کرده نگاهم لب پاییز لبت  

بی بوسه فقط فرصتِ هاها مانده 

رفته است هیاهوی جوانی دیروز

امروز نشد قسمت و فردا مانده

من رفتم و تو رفتی و ایام خوشی

پیری و کمی سوال و اینها مانده 

قصد صدفی زدیم دریا و نشد 

آن گمشده در خنده ی دریا مانده 

از سیب فقط قصه ی آدم بودن 

آن هم نشد و هوای حوا مانده 

اینجا که کسی نیافتیم و طی شد 

آن خواستنی گمانم آنجا مانده 

در قربت این دیار ، یک مرد غریب 

همصحبت سنگ و چوب ، تنها مانده

باری به چنین دیار بی یار، فقط 

تندیس یخ آلوده ی سرما ، مانده

گفتیم بپرسیم سوالی از دوست 

بی پاسخ و بی جواب " آیا " مانده 

دنیا شده بود آرزو ، طی شد عمر 

افسوس که می رویم و دنیا مانده

واژه ی لبخند

ای مانده به دیوار دلم ، نقش تو تا چند 

نام اثر فاخر تو ، واژه ی لبخند 

تهرانِ حماسه شده در دختر چیذر 

ای جمعه ی خوش آب و هوا ، دره ی دربند

چین خورده ی تاریخی من ، رشته به رشته

البرز تقاضای من و نقش دماوند 

شوقم به هم آغوشی یلدای مکرر

سوزانده مرا چون عطش آتش و اسپند

تاتار ره آورد ، تموچین پر از درد 

مینای منار وسط شهر سمرقند 

شیراز غزل ، حافظ دردانه ی اسرار 

شهدخت جدا مانده ز دربار شه زند 

زرینه تر از رودم و سیمینه تر از کوه

افتاده دلم دامنت ، ای قله ی الوند 

ای شاخه ی شیرین مکرر به مکرر

بر تلخی جانم زده ای شاخه ی پیوند 

من فداتم

پا  گذاشتم  ،  روی  هر  چی

تا  بدونی  ،  پا به پاتم

منم  اون  غریبه ای که

مدتی  هست  آشناتم

میگی  رفتم  و  ندیدی

زیر  پات  نشسته  قلبم

هی  میگی  کی  برمیگردی؟

نمی فهمی  ،  من  باهاتم

غم  نشسته  روی  واژه

تا  میام  برات  بخونم

یاد  اون  روزا  میفتم

که  هنوز  محو  ،  نگاتم

میدونی  بی  تو  نمیشه

جای  دیگه  پا  بذارم

آخه  گفتم  به  تو  یکبار

عاشق  قد  و بالاتم

توی  پرسه  های  دیدن

همه  هستن  و  تو  نیستی

دیدنی  یعنی  تو  باشی

تا  بگم  مست  چشاتم

هرچی  در سمو  می خونم

همه  تکرار  یه  اسمه

یه  ورق  تویی  و  بعدش

این  منم  که  لابلاتم

واسه  حرف  آخر  امشب

میفرستم  یه  نوشته

بخون  و  بخواب  عزیزم

به  خدا  که  من  فداتم

عشق

بودنت ، حال و هواییست که ساحل دارد 

رفتنت ، مثل خطا ، جای تامل دارد 

بی بهارت نظری نیست ، مگر حال بدی

که پس از هجرت گل ، حضرت بلبل دارد