حیرانی

مثل  هر روز  اسیرم ، نه  فقط  جمعه که من .

قفسم  نام  ندارد  ،  گنهم  حیرانیست .

روز ها  بی  گنهند  ،  بردگیم  تاریخیست .

شنبه  تا  شنبه ، دلم  در هوسش زندانیست

سواحل کلمات

بام البرز

یه آهو میشم ، رو به صحرای البرز

زمین ، آسمان ، دشت و دریای البرز

کرج رو می گردم ، می رم تا باغستون

جهانشهر و گلشهر و باغای البرز

پرستو میشم ، تا حصارک می گردم

میرم  تا  به هشتگرد  زر سای  البرز

یه دُرنا میشم ، پا میذارم ، رو ابرا

میرم طالقون ، بام زیبای البرز

پل دختر و تپه ی ازبکی ها

تا خورشید فهمیده سیمای البرز

شقایق میشم تو دیار شهیدان

می ریزم گلامو ، به پاهای البرز

یه مجنون میشم،دست عشقو می گیرم

میذارم تو دستای ، لیلای البرز

تا جمعه میشه یاد بابا می افتم

چه عطری داره یاد بابای البرز

وطن مثل مادر میمونه برامون

منو جا گذاشته تو دستای البرز

شب یلدا

                   شب یلدا

اقبال  و  روزگار من  امشب  به  دست   تو ست

عمری که کوزه اش به دوام و شکست تو ست

با نوی   آفرینش    و   شب    زنده    داریم

امشب  دوام مستیم از ناز شست تو ست

پیمانه  را   شکسته ام   از عهد  روز  پیش

سر مستیم  ز باده ی شبگیر مست تو ست

ما  را  وجود  در  تو   تجلیست  ،  هم    عدم

با این وجود ،هست اگر هست ، هست تو ست

شب بوی تن سپرده به سرمای چله گاه

امشب هوای قال و بلا در الست تو ست

اندیشه گاه   من  ، شب   یلدای     دلفریب

تاریک جان  ، نه ز شب ، بل گسست تو ست

چله شو

                          چله شو

آهای    دور   وا کتانِ  ، طالقانی

شوو   چله   عچین مظلوم نُمانی

نه جوز و  سنجه داری و نه کیشمیش

نه کله پاچه داری   و   نه گوو   ،  میش

دیه  کرسی  دِنی   تا  که    بُنا شی

گته  آقا   که   پهلو  یش   دُبا شی

دیه  فانو سی   سو   دی  پََک پَک کُرد

باید  هر  چی  خجیر  چی  دَ  شک  کُرد

یکی   از  اون   خجیران   مای  دُلانه

گمان   ،  مثل    بپو  سیه   ،  گُلانه

چبه   عچین   دگش  گردی  زمانه

خدایا  ،   روزگار    عچین      نُمانه