واژه ی لبخند

ای مانده به دیوار دلم ، نقش تو تا چند 

نام اثر فاخر تو ، واژه ی لبخند 

تهرانِ حماسه شده در دختر چیذر 

ای جمعه ی خوش آب و هوا ، دره ی دربند

چین خورده ی تاریخی من ، رشته به رشته

البرز تقاضای من و نقش دماوند 

شوقم به هم آغوشی یلدای مکرر

سوزانده مرا چون عطش آتش و اسپند

تاتار ره آورد ، تموچین پر از درد 

مینای منار وسط شهر سمرقند 

شیراز غزل ، حافظ دردانه ی اسرار 

شهدخت جدا مانده ز دربار شه زند 

زرینه تر از رودم و سیمینه تر از کوه

افتاده دلم دامنت ، ای قله ی الوند 

ای شاخه ی شیرین مکرر به مکرر

بر تلخی جانم زده ای شاخه ی پیوند 

من فداتم

پا  گذاشتم  ،  روی  هر  چی

تا  بدونی  ،  پا به پاتم

منم  اون  غریبه ای که

مدتی  هست  آشناتم

میگی  رفتم  و  ندیدی

زیر  پات  نشسته  قلبم

هی  میگی  کی  برمیگردی؟

نمی فهمی  ،  من  باهاتم

غم  نشسته  روی  واژه

تا  میام  برات  بخونم

یاد  اون  روزا  میفتم

که  هنوز  محو  ،  نگاتم

میدونی  بی  تو  نمیشه

جای  دیگه  پا  بذارم

آخه  گفتم  به  تو  یکبار

عاشق  قد  و بالاتم

توی  پرسه  های  دیدن

همه  هستن  و  تو  نیستی

دیدنی  یعنی  تو  باشی

تا  بگم  مست  چشاتم

هرچی  در سمو  می خونم

همه  تکرار  یه  اسمه

یه  ورق  تویی  و  بعدش

این  منم  که  لابلاتم

واسه  حرف  آخر  امشب

میفرستم  یه  نوشته

بخون  و  بخواب  عزیزم

به  خدا  که  من  فداتم

عشق

بودنت ، حال و هواییست که ساحل دارد 

رفتنت ، مثل خطا ، جای تامل دارد 

بی بهارت نظری نیست ، مگر حال بدی

که پس از هجرت گل ، حضرت بلبل دارد

بود و نبود

کسی حوالی این شهر بی قرار بود و نبود 

همو که ماهِ رُخَش بر مدار بود و نبود 

خیال خفته چه دانست در زمین هوس 

گسل به روی گسل مست انفجار بود و نبود 

می آمد از طرف خط ریل شهر غریب 

کسی که سوت زنان چون قطار بود و نبود 

به ، سر گذشتِ زمستان ، تمام باغ گریست 

درخت منتظرش بی بهار بود و نبود 

به نعل و آینه می بست ، چشم آرزو به دخیل 

اگر چه فرصت فالش سه بار بود و نبود 

ز شهر خسته نیامد خبر ، به قلعه شدیم 

نصیب پرسش ما هم ، حصار بود و نبود 

چه کشته بود به آوار سنگواره مگر؟ 

نصیب مرد درو ، تیغ و خار بود و نبود 

هزار دیده به دیدار هر غبار که رفت 

به اسب خاطره مردی سوار بود و نبود 

هزار مقصد و منزل رسید قاصد عمر 

نبود آنکه از او انتظار بود ، نبود! 

بد نیست

از خویش کمی رها شدن هم بد نیست 

از وادی خود ، جدا شدن هم بد نیست 

یکهفته پس از با همه بودن شاید 

در لحظه ی جمعه جا شدن هم بد نیست

بنشینی و چای و یک سکوت و دستی

با خلوتی آشنا شدن هم بد نیست

گاهی بنویسی ز  خودت ، بی کم و کاست

با نسخه ی خود شفا شدن هم بد نیست 

هر جا که حقیقتی به قربانی رفت 

فریاد زدن ، صدا شدن هم بد نیست

در غارت برگ آدمیزاده ز فقر 

هم صحبت بی نوا شدن هم بد نیست 

این ، آن ، و هزار و یک تقاضا ، خواهش

از خواستنی ، جدا شدن هم بد نیست

فریاد ز بردگی که شد عادت ما

گاهی هوس رها شدن هم بد نیست