زمستان

پوست انداخته دشت.

بس که سرما زده بر صورت نارنجی برگ.

اشک در چشم اقاقی زده یخ.

کُلهی بافته اند.

کو هها رنگ سپید.

دشت نار نجی و زرد.

آب در حال فرار.

بید لرزان .

کرم شب تاب چراغش خاموش.

جیر جیرک سر شب رفته به خواب.

نیست فریاد مگر.

زوزه گرگ .

و کلاغی که نفهمیده چرا می خندد.

سگ با گربه همسایه تفاهم دارد.

باز اما

زندگی در جریان است هنوز.

لب هر پنجره ای کف کرده .

باز از بارش برف.

پای گرمای فراهم شده از همت روز.

زیر کر سی تفاهم .

 همه جمعند ، هنوز.

مردمانی که به تکرار زمستان پیرند.

دلخوش از آمدن فصل بهار .

باز در تکثیرند.

گرمی  بودن و باهم بودن .

مثل نو شیدن یک چای زمستان زیبا ست.

زندگی فر صت طولانی نیست.

زندگی خواب زمستانی نیست.

زندگی خلق قشنگ یلدا.

در دل سرد ترین حادثه هاست.

دین ساده

نماز  ساده  باید  خواند  ،  برای  زندگی  کردن

که  با  سجاده ی زاهد  ،  کافر  می  شود  دل  ها

زلال  چشمه  باید  شد  ،  بیا  سرچشمه  برگردیم

که  از  اهمال  عقل  و  نقل ،  طوفانیست  ، ساحل ها

ز  غلظت  های  بی مورد  ،  ز تاویل  و  مرکب ها

دمار بندگی  خون  است  ،  ز دست  و  پای  عاقل ها

ز  بعد  روزگاری  خوش  ،  صعودی  شد  نزولی  ها

بسی  پیچیده  شد  افکار  ،  فرو  ماندیم  در  گل ها

تفاسیر  و  تعابیر  و  خیال  و  خال  و  ذهن  و  من

افاضات  و  اضافی ها  ،  به  بار  آورد  ،  حامل ها

یکی  عارف  ،  یکی  زاهد  ،  یکی  علامه  و  قائد

ز  ترکیبی  زمان  خورده  ،  شده مجموع حاصل ها

یکی  جزم  و  یکی  آزاد  ،  یکی  جبر  و  یکی  الحاد

ز  مکتب  خانه  ی  آدم  ،  برون  افتاد  ،  قاتل ها

ز  احرار  جهان  جهدیست  ،  برهنه  پای  در  آتش

بسوزند  و  بسوزانند  ،  تصاویر  و  شمایل ها

قسم  بر  آیه  ی  والعصر  ،  از  این  خسران  آدم ها

بیا  با  آمن  و  عامل  ،  ز  جان  بندیم  محمل ها

خدای  ساده  می  خواهم  ،  برای گریه  کردن  ها

ید  و  بیضای  موسی  را  ،  برای  سحر  و  باطل ها

ز  ایمان  منست  آنکه ،  دهد  دندان ،  نان  را  هم

تو  را  حس  می کنم  اینجا  ،  کنارم  در  مقابل ها

جهان  آباد  می  گردد   ،  اگر  واجب  شود  واجب

خدا  را  ،  زین  نقوش  و  رنگ   ،  ز  آیین  نوافل ها