گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .درباره من
مجمو عه اشعار به انضمام ، شعر و نو شته هایی به گو یش طالقانی
من نه اهل تعارفم و نه عارفم.
ساده ام ، ساده و متعارفم .
اندکی ذوق و خُردکی ، احساس.
تابع ، علم و عقل و معارفم .
ادامه...
ماهت
چه رویی دارد این ماهت ، چه رویی!
چه ابرویی ، چه گیسویی ، چه بویی!
اگر بینم تو را ای ماه خوبان.
تو یک سو و جهان باشد به سویی.
دلتنگی شاعرانه
گاهی
مچاله می شوم
در نیم بیت ، سوخته دلی از شعرم
در خوانشی نو .
چشم
در گلبرگ های زندگی دارم
و
پای در کوچه باغ دوست .
و
دماغ شاعرانه ام سرک می کشد
در عطاری سنت ها.
گاهی
طو لانی ترین مثنوی را
راهی دو بیتی هایم می کنم.
و
شاعرم را به قصیده
می شُویم
و
به غزل عاشقش می کنم.
این من
در لابلای بودن کلماتم
نفس میکشم .
و زنده ام
تا حس می شوم
در موسیقی کلماتم.
اینگونه است که:
میابم خودم را.
چون برگ گُلی
در لابلای دفتر خاطرات زندگی.
خشکیده در نگاهی
دوست داشتنی.
چه حس خوشبختی دارم
در چنین بودنم.
و چه بد اقبال
از دست به دست شدن
در بیگانگی ایام.
وقتی در زباله های ذهن کسی
گم می شوم ، ناشناخته.
چه روزگاریست ،
دلتنگی شاعرانه!
شاعر باشی
و
آویخته به سبیلی
و
در آمیخته به زلفی
و
بر کشیده به صدایی.
چه لازمه هایی
که باشد و نباشد
شاعریست.
عجبا!
دیر متولد شدم
در زایشگاهی شلوغ
که
شاعر شدنش نوبتیست.
و تا
نوبت به قافیه های ما می رسد.
احساس ،
سقط جنین می کند.
چه
بی ثمر
شکوفه های نارس در سوزی
بی بهار می سوزد!
تا پیرت کند
در پوستی از
چروک زندگی.
در این بلوغ پخته
از نا پخته های
جوانی می نویسم
از جنون
قبل از جنین زندگی.
درد هایم را
رمان پیچ می کنم .
در نوشتار روزانه.
این روزهای
دیوانگی بی دروغ را
دوست دارم.
دوست دارم.
کسی را در قالبی نو
نقاشی کنم.
بتراشمش
بسرایمش
بنوازمش
به آوازی
بخوانمش !
می خواهم مهربانی را
به آغوش بسپارم
و
با لب هایم بشمارم .
چه فرقی می کند
چه وقتی از عمر ،
سر قرار برسی؟
یا دیگران
چه قضاوتی دارند.
مهم
زندگی را زیارت کردن است
در موعودی
شدنی.
من
با پس کوچه های
دلتنگیم قرار دارم.
تا از تماشای رفت و آمد
مهربانانم لذت ببرم.
و
در زیر قوس و قاب
کاه گلی تاریخیم
پنجره های گُل آویز را
گَلاویز شوم.
از آزاد راه بی تنوع و
بی احساس
و
اتوبان بی ترمز و
بی حواس
بیزارم.
چه
با شکوه می شود
شاهنامه ای که
بیت آخرش
توصیف مردی و مردم باشد .
و
قهرمانش داش آکل بی ادعایی باشد
که حرمت را
بی توقع ، حریم می داند.
دوست دارم
کتاب زندگی را
از اینک زندگی ،
پرده برداری کنم.
همین
باقیمانده ی فهمیده شده را
خواهم سرود
به غزلواره های
استعاره!
حتی
در سقوط امپراطوری عمر .
می شود
عشق را تاجگذاری کرد .
در
ترافیک مدنیت
نفیر دود را
سرفه سرفه
خواهم کشت.
و غوغای پول را
در بی نیازی خویش
خواهم شست.
و و سوسه ی آز را
در زیارت گاه قناعت
قربانی خواهم کرد .
و دروغ را
بر چهار چوبی
راست خواهم آویخت.
و منافق را
از سبد زندگی
دور خواهم ریخت .
و تعصب را
از کوچه های دین
خواهم رُفت.
من شاعر مرثیه های
نو ام.
با درد تو خواهم سرود
امروزی ترین نوحه ها را.
متولد
پنجاه سالگی دیدار تو.
در
زمستانی بهار شده.
روییده ام
مثل
گل یخی
در باورهایم.
و این سان
با احساسم
زندگی را سلام خواهم داد.
ننه سرما
ننه سرما ، سپید ، پوشیده
برف شادی به بید ، پاشیده
قصه ای بافته پر از کولاک
از درختی که سر ، تراشیده