تو را کم دارم

من  و  یک  قلب  بارانی  ،  تو  را  چون  گریه  کم   دارم

که  بی   تو  در  شب   باران  ،  مژه   بر   هم   نمی  ذارم

نگو  دیره   ،   نگو  فردا  ،  همین   حالا   بیا  ،   خوبم

من   اینجا  پیش   خواب   تو   ،  تمام   وقت   بیدارم

هزار  و   یک  شب  و  قصه  ،  به سر  شد  بی توام   برگرد 

تو   رفتی   و   هنوزم   من  ،  به  جان   عشق   بیمارم

به  ساحل   ها   قسم   دادم ،  که  چون   امواج  بر  گردی

چو  ماهی   مانده   در  خشکی  ،  فراقت   گشته  ،  آزارم

هنوزم  برکه  ی  من ،  از   تو   خالی   می  شود  هر   شب

که   دیگر   بار   آب   از ،   چشم   هایت  ،  سیر     بردارم

من  و   دیوار   و   ساعت   ،  روبروی   هم   بگو  تا  چند

تمام   لحظه  های  بی تو   را  ،  پیوسته   بشمارم

حواری   می  شوم   ،  گر   جان   ببخشی   ای   مسیح  آسا

گناه  خویش   را   هر   دم  به   دار   عشق   بگذارم 

پالایش

زندگی  حال  ناخوشی  دارد

هر  که  یک  جور  دلخوشی  دارد

اضطراب  از  شمول   بیماریست

عصب  شهر  سایشی  دارد

زیر  دست   از  مدیر  بالا  دست

اعتراضی  و  خواهشی   دارد

انحرافیست  ،  داده  ها و   بستان  ها

هر  که   در  ذهن  ،  پایشی   دارد

بعد  هر  مدتی   ز   استحصال

طبق معمول  آیشی   دارد

فرصت   زایمان   نسلی   نو

فکر  تغییر   و   زایشی   دارد

ریزش  و   رویش   و   حسابرسی

حاصل  جمع  و  کاهشی   دارد

دود  اگر   از   نهاد   برخیزد

در  پس  خویش  آتشی    دارد

باد  بی مو  قعی  که   تو  فانیست

نا  خود  آگاه   ،  رانشی  دارد

گنگ   گفتار   و   احول   اندیشی 

چالش  انگیز  و  خوانشی  دارد

از  تکلف   به   غیر  تعبیرات

می  توان   گفت   او   غشی  دارد

استماع  کلام  صاحبدل

نغز  و  ترغیب  و  رامشی   دارد

سادگی درس   اول  عشق   است

بهر   هر   کس   نمایشی    دارد

ما   که   گفتیم   با    اشاره   سخن

تو   ببین   قدر   و   ارزشی    دارد

حل  و  عقدیست   مصلحانه   ،  اگر

نزد   مردم   همایشی   دارد

زندگی   گفتمان   ارزش هاست

غیر   از  این   جای   خامشی    دارد

حال و هوا

از  هوای  دلم   امروز  گر  فتم   خبری

تا  کمی  مانده   به  ابری   شدنم.

بارانم!

نگاه تازه

دشت  ها  را  از  شقایق های  خونین  پر  کنیم

آبشاری  از  نگاه  تازه  را  شُر شُر  کنیم 

باز  باران  ،  با  ترانه  ،  آب  ،  بابا ،  نان   را

زندگی  را  ،  عشق  را  ،  بار   دگر   شاعر  کنیم

آیت الله طالقانی

یک  صدا  ،  یک  خلق  ،  اما  حیف  طو  لانی  نشد

خطبه  های  جمعه   ابری  ماند  و  بارانی   نشد

یک  بهار   از   طالقانی   بیشتر  حاصل  نگشت  

آیه  ها  ماندند  و   هرگز   شهر  قرآنی   نشد