گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .درباره من
مجمو عه اشعار به انضمام ، شعر و نو شته هایی به گو یش طالقانی
من نه اهل تعارفم و نه عارفم.
ساده ام ، ساده و متعارفم .
اندکی ذوق و خُردکی ، احساس.
تابع ، علم و عقل و معارفم .
ادامه...
جبر
مانده ام بی تو و بهــار را چه کنم؟
دل زخمی زدرد خـــــار را چه کنم؟
این بــــــیابان بی علــــف یک سو.
هــــر طرف نیـــش مار را چه کنم؟
چاره ای نیست ایــــــــنکه تنها یم.
سر فرازی این حـــصار را چه کنم؟
زندگــــی برد و باخــــــت هم دارد.
ننگ و بــد نامی قــمار را چه کنم؟
نیست اینجا ، پنـــــاه و فرجـــامی.
تو بگو رنج بی شمــار را چه کنم؟
دل بریــــدن ز خویش آسان است.
در و دیـــوار و یــــــــار را چه کنم؟
من که محکوم جـــبر تاریخــــــــم.
تهـــــمت اختـــــــــیار را چه کنم؟
از هــــــزاران صدای نا مــــــانوس.
مانده ام عـرعـر حمـار را چه کنم؟
کنج عــــــزلت گزیدن آسان است.
این همه قــــیل و قال را چه کنم؟
گر چه اینجا همش زمستان است.
حسرت دیدن بــــــهار را چه کنم؟
ما نگهــــبان تو شه رنجــــــــــیم.
غارت مـــو ش و سـار را چه کنم؟
کعبه ی دل
هر کجا هستی ، ولی من با نشان کعــبه ات.
دوست دارم تا تو را ، در کعبــــه پیدایــت کنم.
این بیابان ، آن بیاببان ، پا به پای کوچــــــه ها.
بوسه آوردم که من ، تقــــدیم پا هــا یت کنم.
بسته ام از دیدنیـــــــها ، تا بیــــــــابم دیدنت.
چشــــمها را می گشایم ، تا تماشــــا یت کنم.
چار کنج کعـــــبه را گشتم ، ندیــــدم ماه من.
دست ها را شــــانه در ، مو هـای زیبایت کنم.
هاتفــــی می گفت ، اینـجا کعبه آمال نیست.
کعبـــه دل را بسوزان ، تا که احیــــــایت کنم.
قدر آغاز است ، تا احــــــیا کنی انــــدیشه را.
اشــــک آوردی که تا مهـــــمان دریـــایت کنم.
حاجیان را، کعبه،میقات است تا خود گم کنند.
ورنه شیطان را چه حاجت،تا که رسوایت کنم.
باران
ریز ریزک
نم نمک ، رقص کنان
داشت می ریخت زمین
دختر ابر ، باران.
***
گنبد آبی دیروز ، چه زیبا شده بود.
مثل لبخند عروسک ، دو لبش وا شده بود.
چادر ابر ، افق تا به افق
بر سر مادر پاییز
فریبا شده بود.
***
گیسوان رگبار
شانه می خورد به باد.
گاه قوسی بر قوس
گاه موجی بر موج.
پهن می شد بر دشت.
تن ویرانه دیروز از او شد آباد.
***
قطره ها رقصیدند.
روی آلاله وحشی امروز.
باز نیلوفر آبی سرکی برمی داشت.
کفشدوزک ، کت زیبای ترش را جنباند.
همه عاقل بودند. همه می فهمیدند.
***
پس یک فصل سیاه و تاریک
باز می آید
باران
نم نم.
رود خشکیده روان می گردد.
قد بلند و باریک.
***
چکه می کرد ، سقف چوبی که دهانش از پشت
از عطش وا شده بود.
قطره ای می افتاد.
حوض احساس زمین
وه چه زیبا شده بود.
***
ننه ی عا طفه ها
مثل دیروز
چادرش را به کمر بسته هنوز.
چار قد بر شانه
پای بر چارق و می رفت ولی سلا نه.
***
رود هم می خندید.
سنگ ها در کف رود
شادمانه
تن هم می شستند.
دو لب رود
کف آلوده تهوع می کرد.
سخت جان ، پونه فقط
مانده در ساحل رود
دزدکی می رقصید.
***
تن پل خیس ، ولی
عطر خاک ننه حوا می داد.
آدم از دوری او غش می کرد.
بوی حلوا می داد.
***
خر دیروز ، که در خاک تنش را می شست.
تازه فهمید که آب
هست معنی حیات.
ز تن انداخته پالان غرور
داشت در آب غزل سر می داد.
تا کند جشن و سرور.
***
نم نمک داشت
شباهنگ سفر سر می کرد.
روز در پهنه دشت
دانه ها را می کاشت.
زندگی صحنه زیبا شده بود.
***
آسمان رو سریش را به عقب تر می برد.
نیمه دشت هنوز
زیر رقص باران
آب بازی می کرد.
کوچه باغ خورشید باز غوغا شده بود.
***
این طرف قامت خورشید سر از کوه کشید.
دشت در تیغ افق
پیرهن چاک درید.
مثل مروارید
پهنه دشت مصفا شده بود.
***
تنه باغ که از ریزش برگ
لخت و پیدا شده بود.
رنگ سرخابی برگ
پای این خاک
چه زیبا شده بود.
چشم بیدار فلک ، غرق تما شا شده بود.
***
من و باران و تو و باد و نیستان
با هم
همصدا با تب پاییز
پای کرسی زمستان رفتیم.
بی گمان
آن شب یلدا ، معما شده بود.
***
باز تکرار کنیم
شعر بارانی دیروز ، امروز
وبخوانیم
باز باران دگر
شاید این دشت دل آرا بشود.
اشک لبخند هویدا بشود.
گپ خودمانی (13)
خُدا رَ شُکر .
ای ، یک نفسی میا یو میشو.
.... اون قدیم تران دی گویا ، مای دهی بَ ، مسجد مساله بیه.
نُشانش همین که سه تا مسجد داریم. اون قدیم تران یک سری آدم هایی که اعتقادشان قوی تر
و بقولی ، دلی تر ببین ، (مسجد وان) می گردین . یعنی همه کاره مسجد. ورف جیر کنن ،
لاش و هیمه، تهیه کنن. نظافتو، گاهی،گل بیم و گلکار و ...
جری مسجد ، مش رمضان آقا یو عمو شریف. جیری مسجد دی این اواخُر عمو عیوض و
اُسا جمال. و پیش تران دی خیلیای دیگه که یادشان بخیر.
مردم اندی گیر فتار بیــــیَن . که غیر محرم و ماه رمضان خیلی مسجد یا دشان نبه.
مگه تعزیه. جیری مسجد چار طرفش کوچه بَ .که سه تا خانه اونی دیم بَچسبی بَ. کوچه شرقی
که در ورودی مسجد با دو تاسکوی زیبا وبزرگ با دو لنگه در چوبی کوبه دار داشت .
پی سرش قهوه خانه و قصابی و رنگرزی بَ.
یَک حیاط مربع شکل ، وسطش یک گته سکو برای تعزیه خوانی داشت . طوری که
دور پرش اسب سوار با تمام هیبت و تشکیلات به چرخش در میومه . سه طرف حیاط دی ایوان بَ
که یکیش ورودی زُنکان و یکی دیگش ورودی مَردُکان. دیوار شرقی شبستان دی پنجره های چوبی
زیبا به طرف حیاط داشت که البته به نسبت طول شبستان خیلی کم بَ و شبستان دی کمی تاریک.
مخصو صا طرف جنوبی یعنی همون طرفی که محراب قرار داشت. غروب دیمان گور و ظلماتی بَ.
وسط شبستانَ پرده می کشین . شبستان دو قسمت جنوبی ، شمالی بَ که منبر دی پرده ی بغل
قسمت آقایان دَبَ. گرچه مسجد گلی و چوبی و بسیار ساده بَ . اما مسجد بَ . با همان چراغ زنبوریانش
و یک گته بخاری چوبی . جری مسجد دی با کمی تفاوت و همین خصو صیات . بخصوص اون قدیمی
آدمان و اون قشنگ اعتقا د شان.
شک دنی که مردم ، همیشه کمک کار مسجد بینه. اما هر چی گته آدمان ، سعی می کردن ،
کدخدا ، انجمن ، شورا یا پاکار گردن. تا بتا نن مشگلات دهَ حل و فصل کنن . اما این چند سال دیه
هیشکی سراغ کار وعمران و آبادی و مردمی مشگلا تی پی نمی شو . یا اگه می شن به خاطر رفع
تکلیف و خالی نبودن عریضه یَ. اما همه ، مسجدی بَ سر کله میشکنن . که یک کارهَ ، باشن و اون
دور پر دباشن . این در حا لیه که مسجدان ، نو و خیلی قشنگه و اصلا مشکل مردم ،حداقل مسجد نیه .
آدم نمی فهمه این مسجدی میان چی دَرَ . که اگه ثواب باشه . دهی بی آبی و بی صاحبی ثوابش ویشتره.
کو چان خراب . ا ُو مزروعی نداریم. اُو با خوردنی و لوله کشی دیه معلوم. صحرا وملک و در
بی صاحب هر که میا، هر که می شو. پلی ریخت و قیافه دَ بیگی تا قبرسانی دیمه . امکانات خدماتی
دی هیچ. یک صندوق تعاونی ، یَک دوکان . یَک گت تری که همه اوی حرفَ گوش کنن. یا اینهمه گته
آدمانی که داریمو، هیچ استفاده ای نمی نیم. گرفتار یان گت گردین و . آدمان کچیک. !
می شو =میرو د نَبَه = نبود دیم = صورت
پی سر = دنبال گته = بزرگ دی = هم
بَ = بود دیه = دیگر اُوُ = آب
بیه = بوده است کچیک = کوچک رَ = را
میا = می آید گت= بزرگ دنی = نیست