دلتنگی

هنوز از گریــــــه دیشب دلم از غصه دلـــــــخونـــــه.          

ببین اشکام که می ریزه ، مثل شر شر بـــارونــــه.

تو نیستی تا ببینی باز ، اتاقم سرد و خـاموشــــه.          

گلهای باغچه یخ کرده،داره برگاشو مـــی پوشــــه.

میشینم روی میزی که تو دیشب جاتو گم کـــردی.       

 بازم می رم همونجایی،که قبلا  راتو  گم کــــردی.

می دونم خیلی دور اما ،میای جاییکه سر کـــردی.         

منو دلشوره هام اینجا ،میمو نیم ، تا تو بر گـــردی.

نه می خوامو نه میــذارم کسی جای تو بنشـــینه.       

دیگه چشمای دلتنگــــم فقط عکسا تو می بیــــنه.

میای روزی که با دستات، تو مو هام شونه میکاری.         

سپیدی ها نمی ذارن ، سیاهی هاشو بشـــماری.

کاش

کاش دنیـــــــــــای بشر دغدغه جنگ نداشت.

کاش یک پرچم و آن هم به تنش رنگ نداشت.

کاش می شد به سـرودی همه را راضی کرد.

کاش وجدان بشـــــــر را همه جــا قاضی کرد.

کاش این فاصله ها را زمیان بر مـــــــــی چید.

کاش از مرز خــــــــــــدایی همه جارا می دید.

کاش دنیای بشر ســــــــــــاده و یکـرنگی بود.

کاش معنای تفاوت سر بی رنـــــــــــــگی بود.

کاش در فهم بشر حو صله ها گـــــل می کرد.

کاش مفهوم تفاهم شده حاصــــــــل می کرد.

کاش از پیش بشر فاتح شــــــــــــــطرنج نبود.

کاش دعوا سر دزدیدن یک گنــــــــــــــــج نبود.

کاش فر مان بشر دست حکیــــــمان می بود.

کاش دانایی عالم سر ایمــــــــــــــان می بود.

کاش ملیت ما بوی جهـــــــــــانی می داشت.

 کاش اخلاق نمودی همـــــــگانی می داشت.

کاش در دین همه ، جای خــــــــدا یک جـا بود.

کاش در ذهن بشر باز خـــــــــــــــــدا تنها بود.

کاش کی پنجره ها رو به حـــــــــــیاط گل بود.

کاش فرزند بشر از پـــــــــــــــــدری عاقل بود.

کاش اسطوره فقط مـــــــــــــرد برنز ینه نبود.

کاش آزادی ما ، مشــــــــــــــــکل دیرینه نبود.

کاش مردان قلم افسر ارشـــــــــــــــــد بودند.

کاش فرمانده و ارشد هــــــــمه مرشد بودند.

کاش آ دینه فقط لحـــــــــــــــــــظه ربانی بود.

کاش تسبیح و نماز همـــــــــــــه عرفانی بود.

کاش یکشنبه کلیسا به دعــــا بر می خاست.

کاش هر صبح بشر شاخه زیتون می کاشت.

کاش در صفحه تا ریخ بشــــــــــــر جنگ نبود.

کاش در نامه اعمــــــــــــــال کسی ننگ نبود.

کاش دعوای سیاست همـــــــــه نیرنگ نبود.

کاش دانشکده ای با هـــــــــــــدف جنگ نبود.

کاش در انجمن خلـــــــــــــــــــق ادیبان بودند.

کاش قضات جهان صاحـــــــــــب ایمان بودند.

کاش تفسیر حقوق بشری یکــــــــــسان بود.

کاش قانون پناه و ســــــــــــــــــپر انسان بود.

کاش مفتی همه جا درس حقیقت می گفت.

کاش عارف همه از اهل طریــــقت می گفت.

کاش دیوانه فقط عاشق فریــــــــــــادش بود.

کاش شیرین در اندیشه فرهـــــــــــادش بود.

کاش بتخانه و بـــــــــــــــــــــت باعث آزار نبود.

کاش در مانکده ها خالـــــــــــی و ، بیمار نبود.

کاش مر غابی زیبا قفســــــــــــــش در یا بود.

کاش جنگل ،پر فریاد بــــــــــــــــــط و درنا بود.

کاش آبی همه جا بوســــــــــه به دریا می زد.

 کاش اندیشه ی ققــــــــنوس به عنقا می زد.

کاش انشای جهان مســــــاله اش دیکته نبود.

کاش بیمار سیاسی گنــــــــــهش سکته نبود.

کاش دنیای قلم حوصـــــــــــــــله پاکن داشت.

کاش چاقوی سیاست به تنش ضـامن داشت.

کاش زندان بشر مذهـــــــــــب و تا ریخش بود.

کاش کاشف نگران یـــــــــــــــــخ مریـخش بود.

کاش مردان توهم همه عـــــــــــــــــاقل بودند.

کاش وعاظ نصیحت همه عـــــــــــــــامل بودند.

کاش باران که می آمد ، همه را تـــــر می کرد.

کاش سیلاب عدالت همه را ســـــــــر می کرد.

کاش دنیای کهنسال کمـــــــــــــــی کودک بود.

کاش بازیچه هنوزم نــــــــــــــخ و باد بادک بود.

کاش چو پان دروغــــین دو سه تا بز می خورد.

کاش آن دزد سیاست عـــــــــرق رز می خورد.

کاش هر محتسبی کیسه تقـــــوا می دوخت .

کاش والی سر دعوای عدالــــــت می سوخت.

کاش اینجا سخن از کشک و کک و ساس نبود.

کاش دنیای عمل فرصــــــــــــت احساس نبود.

کاش موضوع هنر مـــــــــــــــاذنه و کاشی بود.

کاش موضوع طبیعت ، تــــــــــــــم نقاشی بود.

کاش می شد کاش را کاشـــــــــــــــــــی نمود.

کاش را می پخت و خاشـــــــــــــــخاشی نمود.

چراغ جان

این چراغ جان من جز ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوختن کاری ندارد.

گر تو آزارش کنی می میــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرد و یاری ندارد.

بامن اکنون اندکی آرام تر ،داد ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــخن کن.

دیده ای پروانه ای با شمــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــع آزاری ندارد.

در طواف من شبیه زایـــــری قـــــــــــــــــــــــــــــــدری دعا کن.

گرچه می دانم طبیبی قصد بیمـــــــــــــــــــــــاری ندارد.

در گلستان جهان هر شاخه از گل ذیـــــــذه باشی.

نیست خو شبو غنچه ای در پای خود خاری ندارد.

من اگر می سوزم امشب ،میزبانی چــــــــــون تو دارم.

ورنه تنها سوختن در عشق آثــــــــــــــــــــــــــــــــاری ندارد.

تو همان شاهی که در بندت اسیــــــــــــــــــــــــــــری تازه داری.

گر چه این سلطان ، زنجیری و دربـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاری ندارد.

می فروشم،می فروشی،می خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرم یا می خری.

جان عاشق جز به معشوقش خریـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــداری ندارد.

ایرانیم

از دیار ادب و علم و هــــــنر ایرانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

همه دانــــــــــند زآوازه و از ایمانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

خلق احــــــمد ز سراپرده معبود آمــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد.

در تجلیـگه ایران شــــــده در عرفانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

ما زپندارو زگفــــــتار زاغیــــار سریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

قبل از اسلام به ما داده شد از یزدانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

ما که در مکتب خورشید پریزاده شدیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

داده کورش به جهان سلسله و خاقانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

اهل عشقیم همه ، مکتب عشاق اینجاســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت.

سعدی و حافظ و عــــــطار شده دیوانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

گر به ظــــــــلمت برسد طایفه ما کافیســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت.

بگشاید ورق از حافـــــــــظ و از قرانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

جز وطن هر چـــــــه که باشد غم غربـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت دارد.

هست آنجا به گمـــــــانم قفس و زندانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

شاید اغراق شود خانه معراج اینجاســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت.

هر که خواهد کــه ملا قات کند جانانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

همه اقوام من از طــــــــــــایفه ایرانـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــند.

خون بیفشانم اگر پـــاره شود سامانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم.

سرگشتگی

چرخیدی و چرخیدم و چر خید زمانه.

باچرخ زمان چرخ زدم خانه به خانه.

پیدا نشد و گم شدم از چرخش ایام.

ای وای من و وای تو و وای بهانه.

زین گردش و زان چرخش و وین سوختن اما.

دنیا قفس ما شد و معشوق ، چو دانه.

چون طفل فراری ، شدم از مدرسه عشق.

با خیره سران مشق تو کردم به ترانه.

آن واعظ و این پیر مغان هر دو دروغند.

چون نیست حقیقت همه گویند فسانه.

دریا تویی ای دوست بر این قطره نگاهی.

خواهم که به سیل تو شوم باز روانه.