عید

                                                             ماه من عید است ، قربانت شوم.

                                                          بوسه ای ده تا که مهما نت شوم.

                                                      برق چشمت ، چشم ما را خیره کرد.

                                                   فرصتی ده تا که چشمانت شوم.

                                                 می در خشی نور می بخشی بتا.

                                               کن تجلی تا که خا قا نت شوم.

                                            عین نوری ، همنشین اختری.

                                          سینه بگشا تا که دستانت شوم.

                                       ساکتی اما درونت راز ها ست.

                                   بغض بشکن تا که گریانت شوم.

                                بیقراری کشت ما را ، نا زنین.

                            گو شه چشمی تا که سا ما نت شوم.

                        خوبرویان را قراری نیست ، لیک.

                     شوخ چشمی تا که ، پیما نت شوم.

                  کافری کا فیست ، ای هندوی مست.

              هو شیارم کن ، که ایما نت شوم.

           می کشی ما را به شمشیر دو لب.

        هست زیبا ، اینکه تاوانت شوم.

سیب زندگی

روزی که آمدی ، به دو دستت ، دو سیب بود .

گفتم چقدر سیب گلاب تو ، خوردنیست .

               طا قت نداشت ، حو صله، تا سیب دیگری .

               یعنی که سیب تازه ی لبخند ، چید نیست .

                           دنیای ما ، پر از بهار خیال تو ، می گذشت .

                           تکرار غنچه های سیب تو ، هر بار دیدنیست .

آن سیب چهار فصل که آوردیش بهار .

حالا به فصل سرد زمستان خریدنیست .

              ده، بیست ،سی، گذشت .بهاران عمر ما .

              اما هنوز قصه ی سیبت ، شنید نیست .

                            تعبیر زندگی ،به همین سیب عاشقیست .

                           عشقی که بوی سیب تو دارد ، نمرد نیست.