پایان

روزی رسد که دیگر،  از دست ما نیاید 

حتی به ذره ای هم ، بر دوست مهربانی 

چونان که دیگران را،اینگونه دیده باشی 

از خاکشان نیامد ، دستی بر آسمانی

حسرت آدم

زین جهان ، بیش و کمش هیچ ، تو را کم دارم 

سیبم و حسرت همراهی آدم دارم 

گر چه از فاصله ها ، راه به آغوش تو نیست 

دست خواهش سحر از دولت شبنم دارم 

دیده بی تاب تماشا ، همه شب در غم یار 

اشک غم از دولب چشم ، دمادم دارم 

به طواف تو ، چو پروانه بسوزم سر و جان 

بعد هر سعی و صفا ، شوق به زمزم دارم 

گنبد سبز نگاهت ، به شفا راه نداشت 

طلب مرحمتی ، از غم و ماتم دارم

غروب جمعه

وقت هجوم شعر و خیال تو از ازل 

من با غروب جمعه و یک مطلع از غزل

با بیتی از تو قافیه لبریز می شود 

فصل بدون شعر تو پاییز می شود

آتش به جان

از ریشه می سوزد تنم ، تا شاخه ها ، اکنون

جرمم همین دیوانگی ، دردم همان ، مجنون

از آسمان گریه  سیلی گشته ام زین شهر

یا در کویرت  مثل مردابی چنین ، دلخون

فریب

دل دادی و  دل دادم و ، دیگر چه می خواهی؟

از حال زار من  ،  پریشان تر چه می خواهی؟

غیر از فریب و آه  ،  کز تو نیست در یادم !

جانم ستاندی و از این پیکر چه می خواهی؟