تا کی؟

شبیه موج می آیی و  ، پا  پس می کشی تا ، کی؟

نمک بر زخم می ریزی  ، غمم را می چِشی ، تا کی؟

چه عیدی تو ؟ میان اینهمه ، بر گوسفند من

هوای شوق داری و مرا هم می کُشی ، تا کی؟

شبیه غنچه ، لب وا می کنم ، هر صبح دیدارت

دهان بگشای ، مرغ آرزو ها ، خامُشی ، تا کی؟

در این عصری که عمر ازنیمه های آسمان رفته

غروبی پیش رو داریم ، آخر سر کشی  ، تا کی؟

ز آغازی که می دانیم ، قرار ماست برگردیم 

به کوهم ، باد احساست ، غرور و رانشی ، تا کی؟

نهال هم بیاراییم ، جهان جای درنگی نیست

که جز این بر درخت  خویش ، دود و آتشی ، تا کی؟