کوتاهیهای من

                       کو تاهیهای من

تو چو دریا ، به موج می آیی

وه چه زیبا به اوج می آیی

تو همان عین زندگی هستی

که چنین فوج فوج می آیی

***

آبی  من  ،   ز   آسمانی   تو

تو نه دریا که عین جانی تو 

وصف ناید که گو یمت باران

بس که  زیبا  و  مهربانی   تو 

***

شایدم در بها من چو گلی

بین من تا خدا نکند که پلی

حاصل اتحاد خو بیها 

نکند   قلب  یا  که  دلی

***

این غزل آخرش  تو  قافیه ای

هر نفس  بیت  را  تو فاصله ای

مثل یک  دم  هوای  شور انگیز

گاه   بر گشت  مثل  خاطره  ای

کو تاهیهای من

                            کو تاهیهای من

کسی نگفته که رقص از عیوب انسانست

تو   ، رقص    به    ساز    جناب    ایشان کن

اگر   حدیث   هم    آمد   ،   خلاف   رفتارت  

حدیث سست بخوانش ، فر یضه آسان کن

***

تراز  نه ذهن من  و  نه  ذهن  تو ست

در این  مقایسه  قدری  هوای  دیگر کن

هوای  شهر  کجا  و  هوای  دل  به کجا

تنفسی  دگر  از  یک  هوای  بهتر  کن

***

و قتی احساس  به مد می گراید

و کلام در جزر می ماند 

این اختلاف ار تفاع

برای عامی یک سوء تفاهم

و برای هنر مند یک سوژه است .

اختیار

              اختیار

سر   در  گُمم  از  این  وجاهت  بی  حد ،  اختیار

گاهی  ،   به    چاه     اندر  و     گاهی ،  طناب  دار

در  مانده  ، عقل  و  تاب  رهایی  ،  نمانده  بیش

این   تیغ   هر    چه    رها   ،   رنج   ،  بی   شمار

مرگ عشق

                                      مرگ عشق

آسمان ابری و می زد ،  نم باران  ،  دیدم

عکست افتاد کنار  ، گل و گلدان دیدم .

با چه شو قی که نمیدانم و می دانی  ، آه

می دو یدم طرف ، خانه و ایوان   ،  دیدم

رقص برگی که ز پاییز ، فراری شده بود

زیر پایت ، له و افسرده و گریان دیدم

می زدی  نازک و آهسته قدم رو به عدم

می شکستی من و پیمانه و پیمان ، دیدم

پشت سر از قدمت ، سردی و غم پیدا بود

دست در دست زمستان پریشان دیدم

چه قدر سرد ، ولی دست تو در دستش بود

آنکه می خواست تو را ، بی سر و سامان ، دیدم

دیدمت  ،  کاش   نمی دیدم   و   آن   روز    نبود

که   تو   می رفتی   و    با   ناله   و افغان  ،  دیدم

گر چه می رفتی   و من   هم کمرم خم می شد

مردن    عشق    تو    را    ساده و آسان ،  دیدم

گر تو هستی

                           گر تو هستی

گر تو هستی  ،  یک بیابان   رو برو

خار پشت  و   خار هر جا  ،   پیش  رو

گر تو هستی  درد  در انواع و تا

پیچ و تابم   ،  زان  ،  فتاده  یا  دو تا

گر  تو  هستی  شهر  در  اندوه و درد

هر  چه  نامردیست  در آیین  مَرد

گر  تو  هستی دوست  در  پو شین گرگ

ماء ذن    و  آوا  ،   ندا    در داده   ،  مرگ

گر  تو هستی  هر  چه بالا  گفته شد

مثل  آب  اندر  هو نگی   سفته  شد

گر  تو هستی  هر  چه نا  و  نیست  ،  نیست 

این  بتان  را  جز  شرنگی  چیست ، چیست

گر تو  هستی  هست  ما در هست  تو ست

زیر و بالا  ، پشت  و والا  ، دست  تو ست

گر  تو هستی  ، شام  نو رانی  تر است

هر چه بن  بست است ، پیو ستش  در است

گر  تو هستی  ، شوق  پروازی  بپاست

مرغ  جانم بی  تو هرگز  بر  نخاست

گر تو هستی  ، مثل  دریا  در  خروش

جزر  و  مدم  میشود  ، اسبی  چموش

گر  تو  هستی مالک  هستی  منم

بنده ی  تو  ،  هم  خداوند  تنم

گر  تو هستی  ، ملک و مال و نام   و جاه

در  قیا ست  ،  اشتباه   است  و  گناه

گر  تو   هستی  در فنایت  سر  خو  شم

جام   را   تا  آخرش   سر  می   کشم