راز شب تاب

زندگی را می شود ، توی اتاقی خواب کرد.

غصه را چون ماهی ، سرگشته ای قلاب کرد.

در شب دیجور تنهایی ، درون یک قفس

می شود دل را تسلا  ، بر رخ مهتاب کرد.

می شود حتی میان کوچه های گریه رفت

از میان اشک ها لبخند گرمی قاب کرد.

رود باشی می شود از دره های غم گذشت

از مسیر روزنی هجرت ز هر مرداب کرد.

در سکوتی ، گاه پیغامی رساتر می رسد

بی ثواب آید به مسجد ، آنکه بس اطناب کرد.

مثل سیبی از قضای  روزگاران سرخوشیم

شکر از آن یاری  که ما را این چنین ، سرخاب کرد.

از خلوص هر کسی پیداست ، در بازار جان

هر چه با ارزش ترش بنمود ، پس نایاب کرد

ز آدمی غربال باید ، زین غبار و سنگ ها

کوزه ای سالم بباید تا درونش آب کرد

از بت و هر بوته ی بی ریشه ای باید گذشت

بی تعلق ، رو به سوی خانه ی ارباب کرد

گر بیفتد پای تسلیم و تماشای جمال

قبله را شاید به سمت خانه ی سنجاب کرد

گاه باید از تمام قیل و قال خود گذشت

چشم جویا را به رمز و راز یک شب تاب کرد