مرهمِ مرحم

روزگار سرد پاییزی و ماتم ، می شود 

 زایش نور و بهار و فرحت جم می شود 

دست یاری ، پای همت ، در مصاف خشم و زخم

زندگی با سعی ، درد و غصه اش کم می شود 

بغض ها و اشک ها و آه ها و ناله ها 

مرحمی گر سر نگیرد ، بر جگر سم می شود 

مثل هر دریاچه ای ، گر آبریزش تر شود 

جشن سرریزش به هر تقدیر و کم کم می شود 

شوت باید کرد توپ دوستی را با عمل

هر چه ناممکن تصور می کنی هم می شود

سنگ باشد ، در بیابان پر از خاشاک و تیغ

مهر چون آید ، جماد و سنگ ، آدم می شود 

خشک شاخی در مصاف آب و لطف آفتاب 

زنده شاید نه ولی تابیده و خم می شود 

ریسمان مهربانی را بتابانش به جهد  

رشته اش در همتبانی  ، سخت و محکم می شود 

آب حیوانست ، گر با پای عشق آیی  به چاه

در طریق سعی ، آب چشمه ، زمزم می شود

خشک خوی و اخم روی و تلخکام همنشین

هاونش گر مهر باشد ، قرص و مرهم می شود

صبر باید صبر ، دمنوش نگاه خسته را

چای عصر دلبری ، با خنده ای دم می شود