رد پا

کوچه ی پاییز و ردی مانده از لیلای من 

آن سیه موی سپید اندام خوش سیمای من 

مثل هر ره توشه ای سوغات پاییز من است 

گندم ناخورده ام در مزرع سودای من 

شاهدان در بزمگاه آبی رنگین کمان 

رنگ می بازند اگر آید مه زیبای من 

مثل چینی ترک خورده ، پر از حرفم اگر 

گوشوار و گوشی از او ، مانده باشد پای من 

مهر ، آبان ، هر دو را کم دارم اینک ، مهربان 

باز گرد از روزگار سرکش دنیای من 

مثل من عریان تر از هر برگ و باری باش و باش

ماه نو پای غروب امشب و شب

 های من 

مرغ حق بودی ، بهاران دیدمت بر شاخسار 

اینک اما مرغ حسرت گشته ای همپای من 

دامن صحرای دلتنگی سراغ از وی نداشت 

کبک ها هم بی خبر بودند از رعنای من 

جای چشمه ، آب چشمانم سرازیر تو شد 

از غم امروز و از غمنامه ی هی های  من 

کاش آهویی خبر می داشت از چشمان تو 

تا به آهی مست گردد از خُم شهلای من

خش خشی می آید از آن سوی بی برگشت تو

جای خالی تو اما ، مانده در فردای