بر نمی گردم

بِنِویس

بِنویس  ،  از  دل  باران  زده  ،  حالا  بِنِویس .

بوی  نم  خورده  ی  احساسی  ما  را  بنویس.

خلوتی  کن  ،  ز  خیابان  شلوغت  ،  خبری

زنده  تر  از  خبر  کهنه ی  فردا  بنویس.

آب  را  با  روشی  دیگر  و  تقطیع  جدید

با  دو  آوای  بلند  لب  دریا  ،  بنویس.

درس  بابای  کمان  گشته  ، باران  زده  را

با  دلی  سوخته  در  خلوت  و  تنها  ،  بنویس.

بوی  نان  را  که  شنیدی  به خط  نستعلیق

مثل  صاحبدل  مجنون  شده  ،  زیبا  بنویس.

انقلابی  شو  و  بنویس  به  دیوار  خیال

شغل ، مسکن ،  همه  را  با  هم  و  یکجا  بنویس.

اسب  با  داس  و  کشاورز  ،  عجب   اسمایی

می  شناسی  اگر  امروز  ،  به  فردا  بنویس.

یاد  دارا  و  ندارا  ،  اگرم  افتادی

از عروسک  شده  اش ، قیمت و اینها ، بنویس.

حسنک  گاو  ندارد  ،  حسن  ما  را  باش

صحبت  ساده ی  دل  را  ، به  معما  بنویس.

تخم  مرغ  وطنی  ،  با  ننه  کوکب  ،  مرده است

تخمه ی  ژاپنی  و  چینی  اعلا  ،  بنویس.

پای  تصمیم  خودت  باش ،  اگر  یادت  نیست

به  جریمه  دو  سه  خط   با  دل   کبری  بنویس.

دم  عید  است  و  گرانی  و  نداری  و شرف

از  نجومی  شدن   قیمت  کالا  ،  بنویس.

باز  باران  زده  ،   بر  دشت  و  دمن  ، گیلان  را

شعر  نو   را  به  همان  شیوه  ی  نیما  بنویس.

مثل  عباس  یمینی ،  وطنت  را  به  غرور

با  تعاریف قشنگ  ،  ساده  و  زیبا  بنویس.

باز  نوروز  و تکالیف  شب  عید  ، ولش

روز  آخر  همه را  با  ننه  ،  بابا  ،  بنویس

مابقی  را  به  تو  و  خاطره  ات  می  سپُرَم

هر  چه  آمد  به  نظر  چون  شب  یلدا  ،  بنویس.

نان  ندارد  به  خدا  ،  شاعر  مردم  بودن

از  عدالت  به   زبان  و  دل  مو لا  ، بنویس.

هر  کسی گفت  برو  کشک  خودت  را  بسّاب

تو  بساب  و  غم  مردم    به  تمنا  ،  بنویس.

عصرها

عصر یعنی  گل  رُز ، گوشه ی  ایوان ،  چایی.

عصر  یعنی همه  هستند  و  تو  هم  می آیی.

عصر  زانوی  من  انگار  تو  را  کم  دارد.

یاد  آن  روز  و  سر  زلف  تو  و لالایی .

عصرها  توی  حیاط  و  نم  باران  ،  چه  شود.

همه  باشند  سفر  ،  ما  دو  نفر  تنهایی.

عصر  شاید  سفری  رخ  بدهد  رو  به  شمال.

روی  شن  ها  بکشیم  یک پری  دریایی.

راستی  عصر من  و  تو  چه  قَدَر  زود  گذشت .

تو  شدی  مادر  و  من  هم  شده ام  ،  بابایی.

مشعشع

همین روزا

همین روزا که برگردم ،

برایت شعر می بافم

غزل اندازه ی چشمت ،

قصیده قد یک گیسو

همین روزا که برگردم ،

دو بیتی های سوغاتی

یکی اندازه ی فندق،

یکی اندازه ی گردو

همین روزا که برگردم ،

تمام مثنوی ها را 

به چادر می کشم در سر

ز پیشانی و رو در رو

همین روزا که برگردم ،

رباعیات چشمت را

چو طاهر می کنم عریان ،

به زیر سایه ی ابرو

همین روزای تقدیمی

همین روزای شعر نو

همین روزای یکرنگی

که شعرم با تو شد هم سو

تمام اشک هایت را

تمام غصه هایت را

به زلف شعر می بندم

به مژگان می کنم جارو

همین روزا همین شعرا

چه دور اما ، خیالم را

به دستت می سپارم ، تا

بمیرد قصه ی تابو

همین پنجاه و اندی را

جوانش می کنم از نو

سوار قایقی دیگر

تودریا باش و من پارو