گورانیم

نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .

گورانیم

نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .

چهار شنبه


چهار شنبه


بیا  که  بگذری  از  آتش  غم    و   دوری

به  شعله  با  تن  من  ،  عاشقی و مستوری


منم ،  همو  که  ز  ادم  ،  تو  را  نمی  دانم

فرشته  ای  نکند  ،  یا  که  شایدم  حوری


چهارشنبه  مگر  فرق  می  کند  که  اگر

به  سرسرای  دلت  نسپری   شر و  شوری


در آی  زین  همه  پندار  کهنه  سالی  خویش

به  سر  رسیده  ،   زمین  و  زمان  مهجوری


ز  راستی   ،   بدرانیم     اندرون    فریب

کسی  نمی  خرد  این  عشق  های  مجبوری


در  این  کمینگه  تاریک  و  انتهای   سیاه

چراغ  تازه   بیفروز  اگر    که  از  نوری


چهارشنبه  اگر  می شود  ز  آخر  سال

هوای  آتشت  افتاده   شهر  ،  بد  جوری


حواسمان  همه  جمع  است  تا  نسوزد  دل

و یا  که  پیش   نیاید  ،  حریق  ناجوری


به  بام  خویش  بیا  ،  تا  که  آتشت   بینم

که  شایدم  برسد  گرمیش  به  دیجوری


بیا   به   همت  نوروز   و  دست  های  بهار

چراغ   راه   بیفروز   ،   بهر   هر   کوری

عید و فقر


عید  و  فقر

***

عید  آمد  و  چرخ  زندگی  لنگ  شده

جیب  و  دل  شادمانیم  ،  تنگ  شده


مسئول  تدارکات   این   خانه  ،  گمان

چندیست  دلش  آهنی  و  سنگ  شده


فصل  گل  و  سنبل  آمده  کوچه ی   ما

اما   گل   آرزوی    ما     رنگ    شده


دیریست  که  دروازه ی  دلتنگی  ما

از  دست  زمانه  پیکرش  زنگ  شده


مو  سیقی  گل  های  و طن  حالی  داشت

افسوس  که  رپ  گشت  و  بد  آهنگ  شده


القصه  ز  بخت  بد  ،  زمین  پدری

با  موش  غریبه ای  هماهنگ  شده


دعوای   ،   نداری    من    و    دارا  ها

بیش  از  دهه ایست  وارد  جنگ  شده


دیریست  که  بحث  و  جدل  ارزشها

در  وادی  هر  تقلب  و  انگ  شده


بازار  تفاوت  من  و  قیمت  ها

جوریست  که  در  مغز  همه  هنگ  شده


فریاد  دگر  نمی  رسد  پیش  کسی

نقاشی  فقر  سخت  بی  رنگ   شده


پشت  در   خانه ی  خدا  رفته  دلم

انگشت  دعا  فشرده  بر  زنگ   شده

جهان درون


جهان درونم

باغ  بزرگیست


هر روز

گلی  از  آن  می چینم


برای  لذت  زندگیم

درخت آدمی


درخت  آدمی  را  بر ، نه  سیب  است

که  سیب  آدمی  ،  حمد  حبیب  است


هر  آنکو  بر  درختش  بار  بسیار

به  خویش  اندر  نگاه  و  سر  به  جیب  است