دنیا

شاید که  تو  دنیایی

با  اینهمه  رنگ  و  بو

یا  آنکه  چو  دریایی

زین  موج  و  لب  و  ابرو

زین  بنده  چه  میخواهی

از  بند  رها  گردم

صد  شیخ  اسیر  افتد

در  پیچ  و  خم  گیسو

فصل دلتنگی

جای  یک  سینه  ی  محرم  خالیست

تا  بریزم  همه  دلتنگی  دیروزم  را

جای  یک  فصل  ،  کسی  گویا  نیست

تا  سرازیر  کنم  ، قصه ی  پاییزم  را

نمی آید

                              نمی آید

بهار   من   ز   چه   ماهت   به   در   نمی   آید  

شبم  رسیده   به   پایان  ،  سحر   نمی  آید

ز   اشک  های   دم   صبح   لاله   فهمیدم

از   آنکه   رفته   از   اینجا  ،  خبر   نمی  آید

یکی   گذشت  ،   یکی   با   چراغ   فانوسی

صدا   ز   کوبه   ی   دروازه   در   نمی  آید

ز   روزگار  قلم   های   مزد   بگیر   دگر 

صدای   عشق   و   نوای   هنر   نمی  آید

غزال  سر  به  هوایم ، هوای  دیگر  کرد

ز  قاصدک   خبر  آمد  ،   دگر   نمی   آید

دزدی

                                       دزدی

شهر  ما  بسیار   دارد  ،  تیتر  ها ،  امسال  ،  دزد

هر  دم     اما  ،  مانده   تنها  ،  با  خیال  و  فالِ دزد

می  برند  و  می  برند  و  می  برند  و  می  برند

کس  نمی  داند  که و چه؟  شرح و  وضع  و حالِ دزد

وین  عجب  دزدیست ، با  خود  می  برد  اموال  را

خود  اشارت  می  کند  بر  صاحبان  مال  دزد !

هر  شب  اما  ،  باز  هم  داروغه  را  سر  می  برند

تا  نگوید  دیده   دیشب  ،  چهره  ،  قیل  و  قالِ  دزد

هر  که  می  پرسد  که  اموال   از  کجا  آورده  ای ؟

کس  نمی  فهمد  چه  می  گوید  بدین  اقوال  ،  دزد

دزد  هم  دزد  قدیم  ،  یک  لا  قبا  و  لات  و  لوت

نو برانه  است  این  یکی  با  اینهمه  اموال  ،  دزد

دزد   را   باید   بریدن   دست  ،  با   معیار    حد

بایدم    اصلاح    گردد  ،  فهم     استمهال    دزد

شهر  ما  اندیشه  دارد  ،  زین  صبوری  تا  بهار

ریشه  کن  سازد  ز  بیخ  و  بن  ،  همه  آمال  دزد

درد نان

                         درد نان

چرا   سفره ی   نا نوا   نان  نیست ؟

چرا درد نان هست و درمان نیست؟

چو خوش گفت  : فقر از دری در رسد

به لاشک ،  در آن خانه ایمان ، نیست

در این شهر خود خواه  آلوده دست

مجالی    برای   ضعیفان   نیست 

به چشم   ار ،  که بینی  کبیر و صغیر

چه  سانند  در فقر ،  و پنهان نیست

شعار بنی آدم از سعدی است

ولی  آدمیت  که  آسان  نیست!

کسی  دیده  مردی  به سطلی  دو تا؟

که  از  دیدن  آن  ، پر یشان  نیست

چه  شد اینچنین  ، فر بهان  را ، خدا!

خو شی هایشان  ، رو به پایان نیست

خدای فقیران  مگر  دیگر  است

که در بخشش ، مال و امکان  نیست!

غلط  گفتم   و  کفر  ،   بگذارمش

که  پندار  من  نیک  و بر هان نیست

ز  عدل  خدا  کس ندارد  غمی

 نکرده  گنه  را  که   تاوان   نیست

هنوزم  فرو  مانده ام  ، پس  چرا ؟

سر  سفره  ی  نانوا  ،  نان نیست 

 و  یا  درد  و  آه  و غم  بینوا

چر ا  روز گارش  به  پایان نیست ؟

دیاری  که  قدرت  به  شهوت  در  است

در  آن  ملک  شاید  مسلمان  نیست

که هر کو ندارد  ، غم  درد مند

بهر نام  و  عنوانش  ، انسان  نیست

فضیلت  به  هر  جا  که  جویی  رواست

و لی  تحفه  اش  ،  نزد  شیطان  نیست