برف پیری

                        برف پیری

ز مستانت که آمد ، برفت افتاده به ابرویم

تو در رقص و منم از درد می سوزد ، سر و رویم

ز سر مایی که آوردی ، ز سر بردی جوانی را

شبیه برگ ریزان شد ، ز سر تا صورت و مو یم

یخ آلود است ، هر شب ، کو چه های شهر دلتنگی

چه بن بستی است ، آن روزی که رفتی ، کو چه و کویم

بجز تو ، بی تو  ، هرگز همنشینم نیست ، الا ، من

من و تنهایی و اشک و هم آغو شی  ، بازویم

بهاری پیش رو دارم ، پس از سرمای دلگیرت

تو را  چون  لاله  رویان  در  بهارت  باز  می جویم

برف گریه

من  عاشقم 

  که  هوای  تو 

  برف ، گریه  کند 

و  آن  لبان   قشنگ  تو 

   حرف  ،  گریه   کند

و من  ببینم  از  تو

قدم  های  روی  برفت   را

کز  آن ،  لبالب    چشمم

 شگرف   ، گریه  کند

چشم تو

پاییز  شد  و  بها ر  چشم  تو  رسید

رنگی  شدن  انار  چشم  تو  رسید

رقاص  ترین  دختر  پاییزی ، برگ

از  کوچه  ی  لاله  زار  چشم  تو  رسید

انشای دگر

بر  خیز  و  ببین  رسیده فردای  دگر

صبحی  دگر  و  دیدن  دنیای  دگر

در  دفتر  زندگی  دوباره ، بِنِویس

هستم ،هستم  ولی  به  انشای  دگر

عمل

خروار  سخن  گذار  و  اندک  قدمی.

مرحم  بگذار  و  مرحمت  افزون  کن!