به دست

به 

دست  آوردنی  ،  می  شد .

دل  ما   را  بدست  آری .

که 

غیر  از   آن  مخواه   از  من

که  از  دست  تو 

خواهم  شد .

تبریزی دار

قد و  بالا ته  بنازم  ،  که  مناری  جوره

بغل   هامیشو وَ  هر  صب  ،  خجیر  نوره

خانه  می  دوش  کشی ، اسمته  تبریزی  دار

هر  که    نی  نه    تو  قشنگی  ،  گمانم  کورهَ

می ترسی

                           می  ترسی

ترک  این  مزرعه  باید.

نکند  می  ترسی؟

بیش  از  این   صبر  نشاید.

نکند  می ترسی؟

گوسفندان  همه  ، پاییز  شبیهی  دارند

عید  قربان  که  بیاید.

نکند  می  ترسی؟

مثل  رمان  که  به  آخر  برسی  می فهمی

زندگی  دیر  نپاید.

نکند  می  ترسی؟

به  همین  سادگی  ،  اما  بپذیریم  که  هست

نفسی  رفت  و  نیاید.

نکند  می  ترسی؟

گرد  بادیست  که  هنگام  وزیدن  با  خود

می  برد  آنچه  نباید.

نکند  می  ترسی؟

خاطرت  هست  که  گفتم  به  صبوری ، لیلا

عشق  را  حوصله  باید.

نکند  می ترسی؟

سایه ی سیب

عاشقان  را هوس  سایه  ی  تبریزی  نیست.

میوه  چینی  و  صفا  زیر  درخت  سیب  است .

من و تو

                    من  و  تو

این  بار  فقط  با  من  ،  یک  بوم  و  تو  تنهایی

من  هر  چه که  می  بینم  ،  یا  هر  چه  تو  می خواهی

تا  چشم  قلم  مو  ها  ،  بر  چشم  تو  می  افتد

مبهوت  تو  می گردد  ،  از  بس  که  تو  زیبایی

محراب  دو  تا  در هم ،  بر  تاق  ،  کبوتر  ها

هم  گنبد  و  هم  کاشی  ،  شاید  که  مصلایی

از  چین  مجعد  ها  ،  تا  سیب  مشعشع  ها

یک  باغ  پر  از   میوه   ،  از  دور  تو  پیدایی

بر  شاخه  ی  اسلیمی  ،  بنهاده  ختایی  ها

آویخته  مروارید  ،  بر  سینه  ی  دریایی