الک آویختن

زندگی  زایش   و   پیمایش   و  اندو  ختن  است  .

زخم پای   و  دل   هم  زاده  ی  خود   دوختن  است

زندگی   جنگل   سختیست  که  در  عاقبتش

لاشه   ی  خشک  درخت   همه  را  سو  ختن  است

برگ  ،   درسیست  که  تا   میوه   تکامل   دارد

آدمی   با   نگه   خویش  در  آمو  ختن  است

مثل   پاییز   درختان   بشر   می   دانند 

زرد رویی  چو  رسد  ،  فصل  بهم  ریختن  است

آسیابان  که  به  پیری   برسد   می  فهمد  

روزگار    اَلکش   ،   نو  بت   آویختن   است

آهویت

حرف  از  آهویت   چو   پیش  آید   دمی

مشهدی    پر    از    رضایت  می  شوی !

دل سنگ

چه  قدر  زاویه  های  دلمان   تنگ   شده

سیصد و شصت درجه  عشق  چه  بی  رنگ   شده

صحبت   از   قائمه  و   منفرجه   دیگر   نیست

ضلع  های  من   و   تو   فاصله  اش   سنگ   شده

حال دلخوشی

دیشب  از  اندوه پرسیدم   ز  حال  دلخوشی

گفت   گاهی  هست  و  گاهی  نیست  ،  آزارش   مکن

گر  ندیدی  ،  خفته  در  پنهان  جانت  صبر  کن

هان   مشو  نو  مید  ،  و  پیش  از  وعده  اصرارش  مکن

راز رود

راز یک  رود ز سر چشمه  بگیرید ، خبر

تشنه  را  نیست  تحمل   به  تمنای  دگر