آدم

                     آدم

آن چشم  که  پا  در  پی  آهوی  ندارد

آبیست   که   ره  بر  گذر  جوی  ندارد

لیلا   چه   کند   دام  ،  بجز   موی   پریشان

وقتی   که در  اندیشه   اش   ابروی  ندارد

بر گرد، که آن سوی درختان  همه ، سیبند

عاقل  ، هو س   رفتن   آن   سوی   ندارد

یار   دگری   خواهم  از  این   قوم   ، خدایا

این   دل   هوس   طره  ی   گیسوی   ندارد

ترسم  به  دروغی  که  ز آدم   همه  سوزد

ابلیس  ،  دگر   قدرت   جادوی   ندارد 

آدم   ز   پریشانی   خود   ،   گشته   گنه  کار

خواهد   که   بیاید   به   طلب  ،  روی   ندارد