و صف عیش

و صف  عیش

***

ما  را  به  همین   نگاه   هر  روز   تو  ،  بس .

آن  غنچه  لبان   عافیت   سوز  تو   ،   بس

دیدار   اگر  چه   بی   صدا   می  افتد

فریاد  من  و   نگاه   جان   سوز   تو ،  بس

پنهان   شدنت   حکایتی   دیرین   است

با    اینهمه    پیدایی   امروز   تو   ،   بس

این  خون   جگری   راز   زمستانی  توست

آن  زخم  که  شد  ز سردی  و سوزتو ،   بس

عاشق   که  شوی  قناعتی   باید   کرد

آن  عکس  به  جای  بوس لب دوز تو ،  بس

ما  منتظریم   تا   گل  یخ   برسد

اندیشه  ی  هر  بهار   و  نوروز   تو ، بس

آن  وصف  که   در  عیش  و  طرب می   گذرد

حالیست  که  بر  عاشق  پا  سوز   تو ،  بس

گر  قرص   نگاه  صبح  هر  روزه  ی   تو

مر  حم   بنهد  به   زخم  دیروز  تو  ،  بس

شاید  به  تبی   دل  تو   بی  تاب   شود

مارا  به  دمی  و  دست  دلسوز تو  ،  بس