درنگ

درنگ

***

رو به  شن  زار  من  آرام  بیا

بر  لب  رود  تنم  رقص  بریز

و خلاف  جهت  آب  برو

و  کمی  هم  بنشین

پای  نقاشی  مر طوب  تن  ماسه  ایم.

و  بدوزش 

به  لبالب  پر  آب.

ساحل  حسرت  هر  روز  تمنای   مرا.

به  تماشای  زمان

گذر  آب  ببین

ماندنی  نیست و هست .

مثل  آبی  که  رونده  است 

به  رود

مثل  عمری  که  پدیدار

چو  دود.

و  ندانیم

که  ما  هم

به  زمان  گذریم

مثل  پلکی  که  نمی  داند  و  تکرار  شود.

مثل  نبضی  که 

صدا  می  زندش  ،  قلب  حیات.

و  کسی  نیست

که  حاضر  شود  از

رود  جدایی   گذرد.

و  پلی  باشد

در  فاصله  ها .

زندگی

شوق  پرانیدن 

یک  سنگ   بر  آب  است .

شاید

که  از  آن 

رو   به  نگاه  تو

بریزد   لبخند .

و  نمی  دانم

شاید

که  ز  غفلت  بخورد

بر  سر  پیشانی  تو .

زندگی

شاید

 مثل  سیلی  است

که  می  آید  و  بر  ساحل  ما   می  گذرد .

شایدم

غرش   رعدی

که  در  فاصله  ی  هر  فریاد

آتشی  میزند  از  دور

به  تاریکی  ما .

و  فرو  می ریزد

گریه  های  باران .

یا  چو  آتشزنه  بر 

خشکی  یک  جنگل  سبز .

و  هر  آیینه

چنین  است .

فراوانی  اندوه  و  شکیب .

و  به  زنجیره ی  مثبت   شدن 

منفی  ها .

و کسی  نیست 

که از  ساحل  خود  بگریزد .