گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .گورانیم
نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .درباره من
مجمو عه اشعار به انضمام ، شعر و نو شته هایی به گو یش طالقانی
من نه اهل تعارفم و نه عارفم.
ساده ام ، ساده و متعارفم .
اندکی ذوق و خُردکی ، احساس.
تابع ، علم و عقل و معارفم .
ادامه...
گپ خودمانی (17)
خُدا رَ شُکر .
ای ، یک نفسی میا یو میشو.
.... اون قدیم تران دی گویا ، مای دهی بَ ، مسجد مساله بیه.
نُشانش همین که سه تا مسجد داریم. اون قدیم تران یک سری آدم هایی که اعتقادشان قوی تر
و بقولی ، دلی تر ببین ، (مسجد وان) می گردین . یعنی همه کاره مسجد. ورف جیر کنن ،
لاش و هیمه، تهیه کنن. نظافتو، گاهی،گل بیم و گلکار و ...
جری مسجد ، مش رمضان آقا یو عمو شریف. جیری مسجد دی این اواخُر عمو عیوض و
اُسا جمال. و پیش تران دی خیلیای دیگه که یادشان بخیر.
مردم اندی گیر فتار بیــــیَن . که غیر محرم و ماه رمضان خیلی مسجد یا دشان نبه.
مگه تعزیه. جیری مسجد چار طرفش کوچه بَ .که سه تا خانه اونی دیم بَچسبی بَ. کوچه شرقی
که در ورودی مسجد با دو تاسکوی زیبا وبزرگ با دو لنگه در چوبی کوبه دار داشت .
پی سرش قهوه خانه و قصابی و رنگرزی بَ.
یَک حیاط مربع شکل ، وسطش یک گته سکو برای تعزیه خوانی داشت . طوری که
دور پرش اسب سوار با تمام هیبت و تشکیلات به چرخش در میومه . سه طرف حیاط دی ایوان بَ
که یکیش ورودی زُنکان و یکی دیگش ورودی مَردُکان. دیوار شرقی شبستان دی پنجره های چوبی
زیبا به طرف حیاط داشت که البته به نسبت طول شبستان خیلی کم بَ و شبستان دی کمی تاریک.
مخصو صا طرف جنوبی یعنی همون طرفی که محراب قرار داشت. غروب دیمان گور و ظلماتی بَ.
وسط شبستانَ پرده می کشین . شبستان دو قسمت جنوبی ، شمالی بَ که منبر دی پرده ی بغل
قسمت آقایان دَبَ. گرچه مسجد گلی و چوبی و بسیار ساده بَ . اما مسجد بَ . با همان چراغ زنبوریانش
و یک گته بخاری چوبی . جری مسجد دی با کمی تفاوت و همین خصو صیات . بخصوص اون قدیمی
آدمان و اون قشنگ اعتقا د شان.
شک دنی که مردم ، همیشه کمک کار مسجد بینه. اما هر چی گته آدمان ، سعی می کردن ،
کدخدا ، انجمن ، شورا یا پاکار گردن. تا بتا نن مشگلات دهَ حل و فصل کنن . اما این چند سال دیه
هیشکی سراغ کار وعمران و آبادی و مردمی مشگلا تی پی نمی شو . یا اگه می شن به خاطر رفع
تکلیف و خالی نبودن عریضه یَ. اما همه ، مسجدی بَ سر کله میشکنن . که یک کارهَ ، باشن و اون
دور پر دباشن . این در حا لیه که مسجدان ، نو و خیلی قشنگه و اصلا مشکل مردم ،حداقل مسجد نیه .
آدم نمی فهمه این مسجدی میان چی دَرَ . که اگه ثواب باشه . دهی بی آبی و بی صاحبی ثوابش ویشتره.
کو چان خراب . ا ُو مزروعی نداریم. اُو با خوردنی و لوله کشی دیه معلوم. صحرا وملک و در
بی صاحب هر که میا، هر که می شو. پلی ریخت و قیافه دَ بیگی تا قبرسانی دیمه . امکانات خدماتی
دی هیچ. یک صندوق تعاونی ، یَک دوکان . یَک گت تری که همه اوی حرفَ گوش کنن. یا اینهمه گته
آدمانی که داریمو، هیچ استفاده ای نمی نیم. گرفتار یان گت گردین و . آدمان کچیک. !
می شو =میرو د نَبَه = نبود دیم = صورت
پی سر = دنبال گته = بزرگ دی = هم
بَ = بود دیه = دیگر اُوُ = آب
بیه = بوده است کچیک = کوچک رَ = را
میا = می آید گت= بزرگ دنی = نیست