گپ خودمانی (16)

سلام

این گپ که الان می خوام بگم .

خیلی خودمی حرف نیه .

وختی یک چی رَ ده نفر دَ میشنوی .دیه کمکم باورت می بو ، که حتما یک چی

باید با شه .

نمیدانم اون آدمایی که در دهه سی و چهل دهمانَ بنگتُن

و بشین تهران . اونانی چکنی بن بنشتیین یا نه . همونانی

که سربازی بشیه یا معاف گردیه ، اینجه یعنی گورانَ وُل

کرُدنُ و بشین تهران ، یک لقمه نانی پی .

گاهی اینانی دهن دَ  یَک چیزایی میشنویی که اگه الان

نوه نتیجشانیب بگوی . یا زیر بار نمی شن یا از خجالتشان

حاضر نین هرگز این حر فان بشنون .

بی خانمانی ، گر سنگی و بد بختی ، بیسوادی و بی پولی

بی کس کاری .

اینجوری که او نان تعریف مینن ، از بس فلاکت و بد بختی

اونروزگار بیگیتیبه که آدُم بُرمُش میگیره .

میدانی اندی زند گیان شبیه هم بیه که هر کدو مشان که

از زندگیشان تعر یف مینن ، تو خیال مینی او نیکیی داستان

دَرَه تعریف مینه .

....                  گر گور سر کلمانَ بیگیتیبَ .        یَک قران

پول جیفمان دَنُبَ.           رخت و لبا سمان پاره پاره .

یک فامیل نُداشتیم ما رَ راه بد یه یا یک قران ما رَ هادیه.

شو جا نُداشتیم با خُسیم .           چندی گسنه با ختیم .

و .....خدا فلانیی پدر بیو مرزه .        اگه فلانی نبه مُن ...

ای نور به قبرش بباره ، نمی دانی چه خدمتی من و زن یالم

کُرد.           هم مُنَ خانه ها دا یک مدت و هم پول.

اگه او نَبَه کسی منَ کار هانمیدا .

فلان جا گیر دکتیبیم بیومی منه نجات بُدا .        مُنه ببرد

کاری سر .

تکیه کلام اکثر شان همینه که خلاصه روزگار پر از بد بختی

و فلان کس منی دست بیگت ببرد کاری سر . با همه ی اون

بد بختی و نداری و دهاتی گری و بیسوادی .

.

.

.

چن  تا خانواده درن که هی اسمشان بَبَرد می بو و هی او شانَ

خدا پدر بیو مُرز می رسن .

اینان اون مو قع هر کدیمشان یک کاریب . دسشان وا بیه . تا

بتا نسین . اون  آدمانَ ببردین  کاری سر .

یکیش همین مخابرات .

یکیش ارتش ، گرو بانی .

یکیش شهر بانی ، جاندار مری.

یکی دیگه مستخدمی آموزش و پرورش .

و...

می ترسم اسم ببرم از این خانواده های واقعا گورانی و با

تعصب و با غیرت . او نو خت کسی جا بمانه ، اما یک

چند نفری هسن که بیشتر تر جیع بند زبان اون روزانی آدمانن .

اینان غیر از اون .

از برای اینانی که دهی میان بمانسین دی غافل نبینَ و تا

بتا نسین از پول و امکانات دو لتی و شخصی برای عمران و

آبادی اینجه دی تلاش کردینه .

این روزان      جعفر داوودی      اسمیه که ویشتر تکرار

می بو . کمی آدمان میشناسن و خیلی  نمی شناسن . اما

اما همه ،دیده و ندیده به مردانگی و شرف او افتخار می نن.

این مرد که حالا نه به خاطر پو لش که البته اون دی خیلی

با ارزشه . اما به خا طر نگاهش ، به خاطر انسا نیتش

به خاطر حس قشنگ و دلبستگیش به سرزمین آبا و اجدادش

چی بگوم . به خاطر اصالت خانوادگیش .

...    دیگه مجبورم بگوم تا اونانی که نمی دانن بدانن که

پدر و عموی این آقا چه انسا نهای والا یی بینه و چقدر

آدمانَ همینان سر کار ببر دین و از بد بختی و فلاکت

به نان و نوا برسا نسینه .

ارواح آقایان حسن و مهدی داوودی و درگذشتگان از

این خانواده شاد و قرین رحمت باد .

عکسی از این خانواده در اختیار نبود تا مورد استفاده قرار گیرد .