مردی ایرانی

دوش ، می گفت ظریـــــــــــــــــــــــــــــفی ، به ظرافت سخنی .

که  ، ظریفــــــــــــــــــــــــــــــــی شده ،  شمع بصر ،    انجمنی .

پچ پچ افتاد که این یو ســــــــــــــــــــــــــــــف ایرانی کیست ؟

که گُلش داده ظرافــــــــــــــــــــــــــــــــت  ، به زمین و چمنی.

*****

هر کسی داد سخن  ، داد  و ظر یــــــــــــــــــــــــــــفی خندید .

از ،  ظریفان  قدیم  و  ز  ظریــــــــــــــــــــــــــــــفان  ،      جدید .

همه گفتند :که در ظـــــــــــــــــــــــــــــــرف زمان دیده نشد .

شاید این تازه به دوران ، شود امـــــــــــــــــــــــــــروز ، پدید .

*****

داد  ،  آواز ســــخن   ،  مرد   ادیبــــــــــــــــــــــــــــی   ز   میان .

که چه حاجت ز ظر یــــــــــــــــــــــــــــفان ، سخن آید به بیان.

آن ظر یفــــــــــــــــــــــــــــــــی که از او داد سخن می گو یند .

نیست جز لطف خـــــــــــــــــــــــــــداوند ، بر این ملک و زمان .

*****

گر چه اغراق نه در ساحت مـــــــــــــــــــــــــــــه رویان است .

ماه ما  ، دکـــــــــــــــــــــــــــــتری   از   مملکت  ،   ایران است .

نام   او  هست  جــــــــــــــــــــــــــــواد  و  سر او هست سواد .

یعنی آن مرد   ،  ظریــــــــــــــــــــــــــفی به همه دوران است .

*****

بر  وطن  آمده   این  بار ، تقــــــــــــــــــــــــــــــــــی خان دگر .

ز مصدق خبر آورده ، ظریـــــــــــــــــــــــــــــــــــفا  ، چه خبر .

یادم افتاد که آن شاعر پاریــــــــــــــــــــــــــــــنه ، چه گفت!

گفت : فرزند هـــــــــــــــــــــــــــــــــنر باش نه فرزند ، پدر .