کوچ

اگر میا یی و با هم ، زخانه ها برویم .

ز خانه های شما ، خانه های ما برویم .

تنیده رنگ زمان ، خانه های زیبا را .

برای ساده شدن پیش کدخدا برویم .

چقدر خانه قبلی اتاق زیبا داشت .

از این حصار بتو نی به حجره ها برویم .

شبیه پر زدن عندلیب و پروانه .

رها به جنگل اندیشه ای جدا برویم .

به قاف اگر نرسیم ، از قبیله می پرسیم .

به قله های شرف تا دهانه ها برویم .

چو طیر پر بزنیم از شکاف صخره ی دوست .

قدم قدم به دل آشیانه ها برویم .

صدای مرد می آید ، نبرد سنگین است .

برای خسته نبا شید ،  یک صدا برویم .

بیا دمشق دگر جای ماندن ما نیست .

به سمت شرق اگر شد ، به کر بلا برویم .

چقدر تند دویدیم ، تا نفس با قیست .

برای تو به ، کمی چار دست و پا برویم .

نخورده گندم اگر ، آدمی زتو با قیست .

از این بهشت شیا طین بی خدا برویم .

هنوز بوی اذان مدینه می اید .

بیا زکعبه ی بو جهل فر قه ها برویم .

رفته بودی

بعد مدتها

سراغت  آمدم  حالی   بپرسم

رفته  بودی

از  تو  و   ایام  احوالی  بپرسم 

رفته  بودی

بافتم  چون  دار  قالی 

روز های   زندگی  را

خواستم  راز  گل  قالی  بپرسم 

رفته  بودی

جدولی  از  زندگی  پر  کرده  ام  ، 

یک  حرف  مانده

از  حروف  واژه  ی  خالی  بپرسم

رفته  بودی

گوشه  ی  ذهنم  سوالی  مانده 

بی  پاسخ  هنوزم

از  جوانی و   کهنسالی   بپرسم  ،  

رفته  بودی

شعر  من   در  مصرع  آخر 

تو را کم داشت ، گفتم

لااقل

از  حضرتعالی   بپرسم 

رفته  بودی

عشق

عشق یعنی ، فر صت تنها شدن .

عشق یعنی ، گم شدن پیدا شدن .

عشق یعنی  ، بو سه ها لبخند ها .

عشق یعنی ، مثل غنچه وا شدن .

آمد و رفت

مست  بودیم  ،  یار  آمد   و   رفت

خواب   بودیم  ،   بهار   آمد   و   رفت

در  زمان   گذشته   سر   کردیم

لحظه ی  انتظار  آمد  و رفت

محو  چشمان   گرگ  ها   بودیم

گله  های  شکار ،  آمد  و   رفت

خفته  بودیم   وقت   بیداری

فرصتی   بی شمار آمد و رفت

شکر  نعمت   نبود  مردم   را

صلح و سلم  و قرارآمد  و  رفت

کار  دنیا  فریب  آدم  بود

عشق در استتار آمد و رفت

پای  احساس  عقل را کشتیم

نسلی   از  افتخار  آمد  و  رفت

ما که  مجنون  عشق  خود  بودیم

غافل  آندم   نگار  آمد  و  رفت

پای  تردیدمان  چه  می کردیم

که  شرف  پای  دار  آمد  و  رفت

گوش  بر  نغمه  های   شیطان  بود

زندگی  با  سه  تار  آمد  و  رفت

جبر  یا  اختیار یا  هر  دو

باید  از  این  گذار  آمد  و  رفت

عمر  بیهوده  ،  اسب  بی  زین  است

اسب  بی زین  ،  چکار  آمد  و   رفت؟

ای  خوش  آن  بعد  ما  بگوید  ،  کس

مردی  از  این   دیار  آمد  و  رفت

دوری و دوستی

تو  آن    قوی   سپیدی  ،  عاشق    امواج   دریایی

رها  چون  می   شوی  از  دور  چونان   ماه ،  پیدایی

تماشایی  تری   و قتی   جدایی  می  کنی  با   من

چو   خورشید   نشسته   بر   افق  ،  زرین   و   زیبایی

بیا  ،  برگرد ،  هر چندی   که   می  خواهی  و  دلتنگی

ولی  گاهی  ،  جدایی  می  شود  ،  آغاز   شیدایی

بیا  تا   تازه  تر   باشیم  ،  ز  با  هم   بودن  با  هم

دوباره  عاشق   هم   در   همان   ایام   تنهایی

شبیه   صبح  با  هم   منتظر  باشیم   و  بر  گردیم

غروبی   نیست   ما   را   تا  طلوعی   هست   و   فردایی

تو   از   آن   سو   بیا  ،  من   این  طرف   ،  وقت  قرار  هم

کنار   جوی  آب   و   سایه   ی   زیبای   افرایی

بیا  تکرار   را   از   هم   بگیریم   ،   خستگی   را   هم

برای   هم   کمی   هم    منتظر  باشیم   ،  یه  وقتایی