گورانیم

نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .

گورانیم

نوشته های ادبی و شاعرانه ،کلیه نو شته ها مر بوط به نگارنده است و از هیچ منبعی بر داشته نشده است و حقوق معنوی آن برای نگارنده محفو ظ می باشد .استفاده از متون با ذکر منبع و نام نو یسنده بلا مانع می باشد .

دوست


                          دوست

میروم  تا  بوسه  هایم  را   کنم   تقدیم   دوست 

آنکه  بیش  از   هر   که   دارم   دوستش ، بیشک  هموست


میروم   تا   در   خودم  ، پیدا   کنم   ،  گم   گشته  ای

جاری   اندر   من   بسی  نزدیک تر  از  خون  و  پوست

سر به سر


                              سر  به  سر

هر  شب   اما   تو   بخوابم  ،  بنهی   سر   به   سرم

می  نشینم   به   برت   تا   تو   نشینی   به   برم


باید   امشب   بنویسم   که   نیاید   مهتاب

که   تو    مهتاب    هم   آغوش     منی    تا    سحرم

اقرار


                 اقرار

چه گویم؟

چگونه؟

که   رازی   نباشد .

شود  قبله   ای   و  نمازی   نباشد  ؟

جهانی

پر

از

سوزو

اندوه 

وهجران.

شود  محفلش ،  نای  سازی   نباشد ؟

من  و 

التماسم

تو  را

دوست 

داریم.

کجا  دلبری   هست  و   نازی   نباشد ؟

تو 

را  

در  

خودم

یافتم 

مثل 

بودن

بُوَد  کعبه   اما   حجازی   نباشد ؟

من

وچشم هایم

تو  را

میشناسیم

به  اثبات  حرفم   نیازی   نباشد .

تو

اما

مرا

آه

شاید

نخواهی.

بر  این   درد  ،   هیچ   اعتراضی   نباشد .


ماه 14


                       ماه 14

نیمی  از  عمر  گذشته  است  ،  چه  زیبا  شده  ای!

نکند     ماه     شب     چهارده     ما     شده   ای  ؟


آسمانم   چه  بهاری  شده  امشب  ،  گل   من

از سر  شب که  تو  چون  غنچه  ی  گل  وا  شده  ای!

رمضانست


                                  رمضانست

اَینَ   الرجبیون ؟   ،   سراسر   هیجان    است

شعبان  تو  در  جوی  من   اینگونه   روان   است


تا   ماه   بلندت   به   در   آید    ،   چو   مه   نو

بر   بام   اذان   بانگ   بر  آید ،   رمضان  است


گویا   که   موءذن    خبرش   نیست  ،   که  گفتند:

<<آن  را  که  عیان  است  ،  چه  حاجت  به  بیان  است>>


از  بخت   بد   ماست   که   در   نوبت    آخر

هنگامه ی   خلوت   چو   رسد   ،   ماه   عیان   است 


هر  کس   که   تو   را   دیده   به   فریاد   برآید

ای   خلق   مه   ما   نه   چنین   بلکه   چنان   است


زین   مدعیان    هر   چه   گو  یند   دروغ   است 

راز   گل   ما   هر   چه   تو   گویی  ،   همان  است 


تا   شهر   ریا  ،   قامت    خود  راست   بگیرد 

اندیشه ی  مهتاب    ،  ز  اندوه   کمان     است